(…) De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon, en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan maar vind vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze. (Uit 1 Korintiërs 13)

Van de ander geen eigen beeld vormen!

(…) Omdat Christus tussen mij en de ander staat, daarom mag ik niet naar rechtstreekse gemeenschap met hem verlangen. Zoals alleen Christus zo tot mij kon spreken, dat ik geholpen werd, zo kan ook de ander alleen door Christus zelf geholpen worden. Dat betekent echter, dat ik tegenover de ander moet afzien van alle pogingen om hem met mijn’ liefde te binden, te dwingen of te beheersen.

Los van mij wil de ander bemind worden als degene die hij is, namelijk als degene voor wie Christus mens werd, stierf en uit de doden opstond, voor wie Christus de vergeving van de zonde verwierf en een eeuwig leven heeft bereid. Omdat Christus met mijn broeder reeds lang beslissend gehandeld heeft, nog voor ik daarmee kon beginnen, moet ik de broeder loslaten voor Christus en moet hij mij alleen kunnen ontmoeten als degene, die hij voor Christus reeds is.

Dat is de betekenis van de uitspraak, dat wij de ander alleen ontmoeten door tussenkomst van Christus. Psychische liefde vormt van de ander een eigen beeld. Van wat hij is en van wat hij worden moet. Zij neemt het leven van de ander in eigen handen. Geestelijke liefde echter herkent het ware beeld van de ander vanuit Christus bezien. Het is het beeld, dat Jezus Christus gevormd heeft en ook vormen wil…

Lees ook het vervolg:  ‘Geestelijke geen psychische liefde in de gemeente…‘

Bron tekst: “Verborgen omgang” (deel “Gemeenschapsleven”) van Dietrich Bonhoeffer.

Zie ook:  Door Gód tot enkelingen gemaakt… (I), (II), (III), (IV), (V)

Bron afbeelding:  Pinterst (Joe Brander)