Jonge Amerikaanse soldaten arriveerden in WO II op Europese stranden om daar te beginnen aan een strijd tegen een tirannieke overheersing en om deze eerst te veroveren op de vijand teneinde West Europa haar vrijheid terug te kunnen geven. Veel van deze jonge mensen kwamen toen gewond, stervend of dood op onze stranden te liggen. Voor onze vrijheid hebben velen van hen hun leven moeten en ook willen geven. Een vrijheid waarvan wij in West Europa, nu inmiddels gedurende meer dan zeventig jaar, nog altijd de zegeningen en voordelen genieten.
Wij Europeanen belaagden en veroverden niet lang na WO II ook steeds meer stranden en dat ook in landen, waar veel mensen nog steeds zuchten onder de meest tirannieke vorm van overheersing die er maar is (namelijk velen niet bevrijd met en door de boodschap van het Evangelie). Wij Nederlanders en andere Europeanen kwamen daar echter niet om een vrijheidsstrijd te gaan voeren en om daar op die stranden en in die landen zo nodig ons leven te geven voor de bevrijding van deze mensen, maar we arriveerden daar voor onszelf, als zelfvoldane en zelfgenoegzame toeristen, waarvan er ook velen op de stranden kwamen te liggen, maar dan niet als slachtoffers, maar vooral om daar aangenaam bruin te liggen bakken in de zon.
En vreemd genoeg, nu worden zomaar, na meer dan zeventig jaar bevrijding, onze Europese stranden (en grenzen) opnieuw bezocht en belaagd door mensen, waaronder ook weer veel jonge mensen. Maar deze komen nu niet hier naar toe om te strijden en zo nodig hun leven op te offeren voor ónze vrijheid en om óns land weer te helpen opbouwen en om ónze welvaart te herstellen, maar zij komen hier uit nood én om op ons een beroep te doen. Ze komen hier naar toe met de vraag om hén te helpen, om hén te bevrijden van vervolging, ziekte en hongersnood en uit landen waar hun levens voortdurend worden bedreigd. De omgekeerde wereld, zo lijkt het voor ons hier in West Europa.
Wat echter zeker zo vreemd is, het lijkt er nu veel op, dat wij zeventig jaar na onze bevrijding liefst helemaal geen boodschap – ook niet de Evangelieboodschap, maar dat was al langer een probleem (1) – (meer) hebben aan en voor deze mensen. Die vrijheid en de welvaart die wij hier hebben opgebouwd, die lijkt of is inmiddels helemaal zozeer onze zaak en ons eigendom geworden, dat gedachten om anderen hierin te laten delen ons tegen de borst stuiten.
Natuurlijk, zo lijkt er gedacht te worden, die bevrijding indertijd aan het eind van WO II en de heropbouw van onze landen daarna, dat lukte ons toen even zelf niet meer. Daar hebben we inderdaad toen wat buitenlandse hulp bij nodig gehad. Maar, alles wat we na dat vervelende intermezzo van WO II, hier in Europa weer aan vrijheden en welvaart hebben opgebouwd, dat hebben we toch echt helemaal weer aan onszelf te danken gehad. Het is vandaag-de-dag toch niet goed denkbaar meer, dat anderen nu zomaar van ons vragen mogen, dat we die verworvenheden gaan opofferen, omdat er elders in de wereld problemen zijn ontstaan. Men meent toch niet dat, net zoals de Amerikanen en Engelsen indertijd, wij nu ook bereid moeten zijn om eigen mensen op te offeren voor deze zaak en dat van ons gevraagd kan worden, dat we heel onze samenleving en economie gaan herinrichten om ook deze mensen, hier of elders, vrede, vrijheid en welvaart te kunnen bezorgen?
Nee, zo’n mate van zelfopoffering van mensen en welvaart voor een op zich belangrijke en goede zaak, dat is beslist niet meer van deze tijd… Dat valt toch ook niet (meer) te verkopen aan de mensen… Daar zal de politiek toch echt andere oplossingen voor moeten bedenken!
(1) Of kunnen en moeten wij, als Europese christenen, erkennen en belijden, dat wij als christenen na WO II toch wel iets vergeten zijn om te doen…?!
Zie ook webpagina: Paulus verkondiging sticht(te) wereldwijde broederschap…
JC33NL - Christelijk geloven in Nederland 