Kijken met de ogen van Jezus…

Kijken met de ogen van Jezus = Kijken met de ogen van een ontfermend en gezaghebbend arts/geneesheer!

…waarom we over eigen zonden niet altijd hoeven/behoren te zwijgen en op z’n tijd ook liefdevol moeten spreken over zonden bij anderen… 

 

Allereerst wil ik dat “kijken met de ogen van Jezus ” in verband brengen met wat tegenwoordig bij het dopen van onze kinderen vaak gezegd en benadrukt wordt en waarover graag gezongen wordt: Namelijk dat wij mogen  horen en weten, dat we “parels” zijn. Niet meer bij het dopen vooral de nadruk op de vreugde in onze Redder, over zijn uit genade geschonken redding uit de ellende van onze “natuurlijke staat” (“in zonde ontvangen en geboren en daarom aan de eeuwige straf onderworpen”) waarin wij door eigen schuld verzonken zijn, maar vooral nadruk op het “parel zijn” en daarover vooral willen spreken en zingen met elkaar.

Het voorbeeld dat ik hierbij wil gebruiken en uitwerken, dat is die van patiënten, die van hun arts en geneesheer gehoord en aanvaard hebben en daarom weten en beseffen dat zij een levensbedreigende ziekte hebben. Mensen die de arts/geneesheer hebben leren kennen doordat hij hen heeft opgezocht en aangesproken, waarop ze nu vertrouwen en waarvan ze zeker weten, omdat ze hem geloven op zijn Woord, dat hij hun gezondheid definitief zal herstellen en daarmee hun leven redden, mits zij zich onder zijn behandeling blijven stellen, dus zijn spreekuren bezoeken en de medicijnen gebruiken en therapieën volgen, die hij hen voorschrijft, wat nodig is zolang het definitief en volledig herstel nog op zich laat wachten.

Nu leven die mensen met hun ziekte te midden van medepatiënten, maar ook te midden van mensen, die weliswaar dezelfde levensbedreigende ziekte hebben, maar die zich daar niet van bewust zijn of daar niet van willen weten. Die daarom ook geen patiënt van de betreffende arts willen zijn. Ze weigeren zelfs, ondanks duidelijke symptomen van de ziekte bij hen, patiënt te worden van die arts, die toch heeft aangetoond en overal bekend laten maken en nog steeds bekend maakt, dat bij hem herstel van deze lichaam en ziel slopende ziekte helemaal zeker is en volledig gegarandeerd.

Nu zou het toch wel heel vreemd zijn als de patiënten van deze arts, die weten en erkennen dat ze ziek zijn, zichzelf en elkaar niet zouden willen laten ontdekken aan plaatsen waar de ziekte zich heimelijk of openlijk manifesteert en elkaar niet zouden willen waarschuwen voor plekken waar de ziekte zich zichtbaar openbaart, maar die henzelf of de ander nog niet opgevallen is.

Dan zou het toch niet van liefde en zorg voor de ander getuigen, dat men tegen medepatiënten zegt: Ik wil mij en jou alleen zien als gezonde mensen, dus heb ik het niet over mijn en jouw ziekte en over de aantastingen, die ik ken en zie, want daar zwijg ik liever over. Terwijl je weet dat voor jou en die ander en voor iedereen, bij trouw bezoek van de spreekuren, bij goed gebruik van de medicijnen en het nauwgezet volgen van de therapieën, de gevolgen van de ziekte veel minder ernstig en minder merkbaar en zichtbaar zouden zijn. Dat het dan zelfs mogelijk is om veel aantastingen te voorkomen en dat ook goed herstel van zieke plekken dan goed mogelijk is. Dan wil men elkaar, vanwege zorg voor elkaar, toch liefdevol waarschuwen, temeer daar bekend is, dat waar de ziekte de kans krijgt openlijk naar buiten te breken, deze ook nog eens extra besmettelijk is en nieuwe aantastingen veroorzaakt bij de patiënt zelf en bij anderen die met hen in aanraking komen.

Dan ga je toch voor je zelf en ook niet voor anderen oplossingen kiezen, die alleen maar symptoom bestrijding genoemd kunnen worden en de geneesheer vragen om niet of zo min mogelijk op het spreekuur te mogen komen, om alleen die medicijnen en behandelingen te mogen gebruiken en toepassen, die je zelf aanstaan en aangenaam zijn, terwijl die vanwege de aard van de aantastingen, in hun werking en resultaat niet meer dan cosmetische chirurgie en cosmetisch wegwerken genoemd kunnen worden.

Wanneer je de arts volledig vertrouwd en je weet en erkend dat volledig herstel mogelijk en zelfs gegarandeerd is en wanneer je de effecten van de spreekuren, van de medicijnen en behandelingen hebt leren zien en (er)kennen als ziekte-remmend en herstel bevorderend, dan is het niet erg meer om meer over je ziekte te horen en er steeds meer over te weten te komen en om er dan ook met anderen over te spreken. Dan kan je het verdragen als je door de arts of door anderen wordt gewezen je op de zieke plekken in je lichaam. Dan kan je daar zelfs heel blij en dankbaar om zijn, want het motiveert je des te meer om naar de arts te luisteren en met hem te spreken en om voor de juiste – gezonde en gezond makende  – leefwijze te kiezen en de medicijnen en behandelingen te gebruiken en het genezend effect er van bij je zelf en bij anderen te kunnen vaststellen. Het bevordert de liefde voor deze arts en het helpt je om zijn goede raad op te volgen en om hem en zijn goede naam hoog te houden en deze zoveel mogelijk bekendheid te geven onder de mensen met wie je omgaat.

Lezen: Lukas 5 : 27-32
Die gezond zijn, hebben de medicijnmeester niet nodig, maar die ziek zijn. Anders gezegd: wie het stuk der ellende haastig wil overslaan, komt aan dat der verlossing niet eens toe. (Citaat uit “Zondagskinderen” van ds. H. Veldkamp)