‘Verdriet dat God geeft leidt tot inkeer die men nooit berouwt en tot redding;
verdriet dat de wereld geef leidt alleen maar tot de dood.‘
(2 Korintiërs 7 : 10)

[Over de sleutels, 1530, vervolg]

Het Woord vraagt ons om het ‘geloof alleen’!

Geciteerd: Dit zijn dan de twee stukken of ambten die allebei zeer nodig zijn en waarvoor men God nooit genoeg kan danken. Want de sleutel die bindt, of die de zonde verdoemt, hoewel die voor het vlees verschrikkelijk is en een verdriet is voor de zondaren, is toch bovenmate nuttig en goed. En wel, opdat zij zichzelf niet al te onbeschaamd en bandeloos in hun zonden verderven, maar voor de straf vrezen en zich ten slotte bekeren.

Ook als de sleutel die bindt er niet was, konden de christenen nergens meer veilig zijn, en moesten zowel de sleutel die bindt als de sleutel die losmaakt, Evangelie, geloof en kerk te gronde gaan. Want als er geen straf of vrees [= geen gezag van het Woord] meer is, dan zullen de ware christenen vanwege de valse christenen geen rust hebben en geen schuilplaats meer kunnen vinden.

Daarom is deze ijzeren en harde sleutel een grote troost, beschutting, muur en burcht voor de vrome christenen. Daarnaast is het voor de zondaren een heilzaam medicijn tot nut en deugd. Daarom moeten wij terecht, zowel de ene als de andere sleutel uit de grond van ons hart liefhebben, kussen en omhelzen als twee onuitsprekelijk grote schatten van onmetelijke rijkdom voor de ziel. Hieruit ziet u dat de leer der sleutels een zeer belangrijke aangelegenheid is.

Wij zien hier ook dat de sleutels niet op onze werken gegrond zijn. Bovendien zeggen deze sleutels niets over werken van genoegdoening [betaling voor de zonden], maar zij eisen het geloof.
Want de sleutel die bindt, wil slechts dat men zijn dreiging en oordeel gelooft, en daardoor voor God vreest. Wie deze sleutel gelooft, die heeft met dit geloof aan deze sleutel voldaan.
De sleutel die vergeeft, wil dat men zijn troost en vrijspraak gelooft en daardoor God liefheeft – een vrolijk, gerust en vredig hart ontvangt – wie dit gelooft, die heeft aan deze sleutel voldaan.

Er is verder geen ander werk, dan alleen het geloof dat de sleutels eisen.

Maarten Luther: Von den Schlüsseln, 1530, vgl. WA 30.2,458, 5-33 (verkort)

Opgemerkt:  Dit zal iedere pastor en broeder en zuster (ook in professioneel werk zoals bijvoorbeeld de gezondheid- en verslavingszorg) goed voor ogen hebben te houden bij het omgaan met ‘gelovige zondaren’ in de gemeente. Want zodra wij ons boven die ‘gelovige zondaren’ verheffen en hen ‘ónze normen’ en ‘ónze maatregelen’* gaan opleggen, dan geven wij er blijk van niet te beseffen dat ook een (o.i.!) ‘voorbeeldig christenleven’*  puur een genadegave is en dat wij dat juist vooral zullen laten blijken door de manier waarop wij omgaan met ‘de zondaren’ onder Gods volk. Was dat niet wat onze Heer Jezus Christus de zich voorbeeldig wanende leiders van Gods volk steeds weer duidelijk gemaakt heeft, maar waarin ze Hem desondanks niet begrijpen en/of volgen wilden?!
* Juist wanneer wij meer en meer thuisraken in Gods Woord gaan we zien hoeveel hoger de lat van de liefde ligt dan wat wij ervan in praktijk brengen. Ons besef van dagelijks mee schuldig staan – niet alleen in persoonlijke schuld, maar ook in gezamenlijke (‘historische’) schuld  (familiair, huwelijk en gezin, gemeente en wereld) – tegenover God en onze medemensen wordt alleen maar groter en dat wil God ook gebruiken om wijs en mild met anderen om te gaan en om hen net zo geduldig en vergevingsgezind te benaderen als dat wij willen dat God ons deed en doet. En het Woord vraagt en werkt Zelf/zelfs de liefde tot onze (persoonlijke) vijanden in het hart!

Bron citaat:  Mijn enige troost – 365 dagen met de Heildelbergse Catechismus – Samengesteld en vertaald door H.C. van Woerden – Den Hertog Uitgeverij.

Zie ook:  Waarom Luther nog aan het Woord laten…(I), (II), (III)

Bron afbeelding:  King James Version Bible