‘Zo is het ook met u: wanneer ge alles hebt gedaan wat u opgedragen werd, zegt dan: ‘Wij zijn onnutte knechten; wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.‘ (Lucas 17 de verzen 7-10)

Geciteerd 1: Grote bewondering had Athanasius ook voor de bekende kluizenaar Antonius. Antonius leefde in de Egyptische woestijn en leidde een voor velen inspirerend leven. In de eenzaamheid, dicht bij God, in gebed en meditatie, was Antonius in het vroege christendom een zeer aansprekend voorbeeld van persoonlijke toewijding aan God. Athanasius wilde dat latere generaties dit niet zouden vergeten en schreef een levensbeschrijving* van deze heilige, het zogenoemde ”Leven van Antonius”, de ”Vita Antonii”. Daarnaast schreef Athanasius voor gemeenteleden en collega’s uitgebreid over de identiteit van Christus, als de Zoon van God: ”Tegen de heidenen, over de menswording van het Woord”, ”Contra gentes/De incarnatione”.

Geciteerd 2: Zo kunnen we leren uit de bronnen. Athanasius speelde in dit vroegchristelijke netwerk een leidende rol. In 371 liet hij Auxentius dus veroordelen. Tien jaar later, in 381, veroordeelde Ambrosius het arianisme nog een keer tijdens het concilie van Aquileia. Tijdens het concilie van Chalcedon in 451 werd echter de laatste en definitieve slag (?? – AJ) aan het arianisme toegebracht.

Opgemerkt: Zeker durf ik de stelling aan dat de Kerk (met hoofdletter) meer geleden heeft vanwege de aandacht en roem die gegeven werd aan heilige mensen zoals ene Antonius, dan dat de Kerk daar goede vruchten van heeft geplukt. Altijd weer heeft die aandacht voor en dat roemen in mensen(werk) de gelovigen (zowel voorgangers als ‘leken’) hen doen opzien naar/tegen ‘heilige mensen’ en hen afgeleid van het eenvoudige werk dat God hen te doen geeft in deze wereld en de wijsheid die God hen daarbij schenken wil op het eenvoudig gebed. En men gelooft stellig dat de Kerk er minder goed had voorgestaan in deze wereld wanneer ze dergelijke mannen – die als voorbeeld moeten dienen en waarin/waarover dus te roemen viel en valt – had moeten missen. De Kerk heeft veel meer baat van het horen en lezen van wat Gods Woord verhaalt over de ‘Bijbelheiligen’ – en die waren zo voorbeeldig niet! – dan dat ze zich verdiepen in de levens van gecanoniseerde* ‘kerkheiligen’.

* Een heiligverklaring of canonisatie is een handeling van de hoogste kerkelijke autoriteit waardoor een gestorven persoon de status van heilige krijgt. In de regel gaat aan een heiligverklaring een kerkrechtelijk proces vooraf, waarin is vastgesteld dat de betreffende persoon gedurende zijn aardse leven een geloofsheld was en daarom vererenswaardig is.

‘Houdt dus op te oordelen en wacht de tijd af dat de Heer komt, omdat Hij het is Die aan het licht zal brengen wat in het duister verborgen is en zal onthullen wat mensen heimelijk beweegt. En dan zal Gód het zijn Die ieder de lof geeft Die hem of haar toekomt.’ (…) ‘Houd uzelf aan wat GESCHREVEN is. U mag uzelf niet belangrijk maken door de een te verheerlijken boven de ander (in de gemeente van Jezus Christus (AJ). (…) ‘Zo kan geen mens zich tegenover God op iets beroemen‘ (…) ‘Opdat het zal zijn zoals GESCHREVEN staat: “Wil iemand zich beroemen, laat die zich op de Heer beroemen.‘
(Uit 1 Korintiërs 4 uit de verzen 1-8 en uit 1 Korintiërs 1 vers 29-31)

Bron citaat: RD Kerk & religie – ‘Athanasius van Alexandrië: voorvechter van de Drie-eenheid’ – Prof. dr. M.A. van Willigen

‘Alles wat vroeger is geschreven, is geschreven om ons te onderwijzen, opdat wij door te volharden en door troost te putten uit de Schriften zouden blijven hopen.’ (Uit Romeinen 15 vers 4)

Bron afbeelding: The Catholic Bible Page