‘Maar ik wijs u/jullie een weg die nog voortreffelijker is…’
(Uit 1 Korintiërs 12 vers 31)

Geciteerd 1: “Dus ík moet mijn lichaam ter beschikking stellen, anders breek ík ons gezin op en is het allemaal míjn eigen schuld.” We keken elkaar verbijsterd aan over tafel. Onze vriendin is niet de grootste prater, maar als ze iets zegt dan luisteren wij, omdat ze er dan altijd goed over heeft nagedacht.
Geciteerd 2: Grootste struikelpunt (bij Clodagh in het betreffende boek): hij wil op haar, zij niet meer op hem. Dus bedrinkt ze zich eenmaal ’s maands en als ze wazig genoeg is, dan mag-ie, mits zonder fratsen. Daarna is ze twee weken opgelucht, totdat het schuldgevoel weer begint toe te nemen, net als zijn nachtelijke pogingen haar op te warmen. Uiteindelijk gaat, verrassend genoeg voor dit genre lectuur, niet hij maar zíj vreemd. En loopt het met Clodagh niet goed af. Eenmaal weer bij zinnen wil ze namelijk haar man terug, maar hij haar niet meer. Boontje komt om zijn loontje.
Geciteerd 3: Toen ik (1) dat voor het eerst las, op mijn naïeve 22ste, vond ik dat terecht. Wat een drol om zo egoïstisch te zijn. Maar nu ik het heb herlezen en ik niet alleen zelf een paar lange relaties achter de rug heb en de tijden zijn veranderd, kijk ik toch met een andere bril naar deze dame. Niet van dat vreemdgaan, je heil elders zoeken is nooit een slimme oplossing. Dat geeft alleen maar gedoe en bovendien merkt Clodagh al snel dat ook die nieuwe na een tijdje alleen te verteren is in beschonken toestand.
Geciteerd 4: Of zoals mijn vriendin het zei: “Ik hou niet van yoga, dus ga ik niet op yoga. Dat snapt mijn man, zelf heeft-ie altijd een bloedhekel gehad aan voetbal. Waarom is die beslissing wel oké, maar heb ik zo weinig te zeggen over mijn eigen lichaam in de slaapkamer? We leven toch niet in de middeleeuwen?”
Geciteerd 5: Mijn hart gaat uit naar mijn oude zelf en alle vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. Het – om maar even een moderne kreet te gebruiken – patriarchale schuitje. Een flink schip dat ooit is opgetuigd door mannen, en waar door #Metoo inmiddels flinke kanonskogels in zijn geslagen, omdat wij sinds een paar jaar eindelijk de moed hebben om te zeggen wat ons niet zint, wat níét normaal is en níét hoort. Daar begint langzaam de cultuur te veranderen.

Opgemerkt 1: Wat wij christenen hierbij kunnen opmerken is dat we ons altijd weer hebben af te vragen of we wel naar heel Gods Woord hebben willen luisteren en dat (ons laten) verkondigen en toepassen in onze levens? Hebben we ons steeds weer ingespannen – met vallen én weer opstaan – om dagelijks uit de liefde te leven die Gods Woord ons aanprijst? Dat kan niet met verwaarlozing van dagelijks leven bij en van Woord en gebed. Het kan ook niet zonder het als regel bijwonen van de samenkomsten van de gemeente waar gebeden en beleden wordt en waar we het ook moeten hebben van de bediening van Gods Woord en van de Sacramenten.

Opgemerkt 2: Waar (zo) door het Christelijke geloof ook de huwelijksliefde gevonden wordt als vrucht van de Geest, daar zal toch ook altijd wederzijdse empathie en opmerkzaamheid worden gevonden, juist ook bij het seksuele verkeer met elkaar. Wanneer dat er niet is, dan is er iets mis met dat eerste… Wanneer er met dat eerste iets mis is, hebben de partners dat dan bij elkaar opgemerkt en ter sprake* gebracht? Want dat is voor christenen de weg die bewandeld moet worden, willen ze de hogere weg van de liefde door het geloof ook samen blijven bewandelen in het huwelijk…
* Zo nodig met hulp van gelovige broeders en zusters uit familie of gemeente!

Opgemerkt slot: En wanneer een relatie (in huwelijk en/of gezin) en fysieke of geestelijke omstandigheden vragen om terughoudendheid in de seksuele omgang, wat mag een christenvrouw of -man zichzelf dan permitteren? Of is men op dat gebied misschien veel te preuts (geweest), namelijk veel preutser dan wat God van ons vraagt? Of misschien zelfs genadeloos wanneer iemand (o.i.) over de schreef is gegaan.
NB. Met preuts wordt hier door ‘ondergetekende’ m.n. bedoeld dat (uitgestelde) verlangens en/of moeiten en hoe daarmee kan worden omgegaan niet worden uitgesproken en/of bespreekbaar zijn en /of (naderhand) onder een hard oordeel vallen.

Bron citaten: Linda (via Blendle) – ‘Jij moet helemaal niks’ – door Carolien Spaans

(1) Dat vrouwen zich nog steeds verplicht voelen om op gezette tijden sex te hebben, zelfs als ze daar geen ruk zin in hebben: journalist Spaans maakt er zich woest om.

‘Draag elkaars lasten, zo leeft u de wet van Christus na. Wie denkt dat zij/hij iets is (of: heel wat is) terwijl zij/hij het niets is, bedriegt zichzelf. Laat iedereen de eigen daden toetsen, dan heeft zij/hij misschien iets om trots op te zijn, zonder zich er bij anderen op te laten voorstaan. Want ieder moet eigen lasten dragen.’ (uit Galaten 6 de verzen 2-5)

Bron afbeelding: Pinterest