‘En schrijf dit aan de Engel der gemeente van die van Smyrna: Dit zegt de Eerste en de Laatste, Die dood geweest is en weer levend is geworden: Ik weet uw werken, en verdrukking, en armoede (maar u bent rijk), en de lastering van degenen die zeggen dat ze Joden zijn en het niet zijn, maar een synagoge van de satan. Vrees geen van de dingen die gij lijden zult. Zie, de duivel zal enigen van jullie in de gevangenis werpen, opdat gij verzocht wordt, en gij zult een verdrukking hebben van tien dagen. Wees getrouw tot de dood, en ik zal u geven de kroon van het leven.‘ (Uit Openbaring 2 de verzen 8-10)

Uit een preek gehouden op Zondag 30 mei in 1943

Geciteerd 1: We zijn vele jaren Christen geweest. Wij hadden een schat in de hemel, maar vele andere dingen daarbij: een goede boterham, een plaats in de maatschappij, ook wat kapitaal misschien; we hadden zekere rechten, vrijheid van handelen, vrijheid van beweging, we bepaalden zelf wat we zouden doen, velen hadden een rustig en vol gezinsleven.
Toen waren we Christen, en moeilijk was het niet zolang het leven in Christus bij ons gepaard ging met vele rijkdommen, teveel om op te noemen. Maar waarom waren we Christen? Wat gaf de doorslag? Dat ene, dat we Christus hebben, of al dat andere, dat om Christus’ wil als toegift daarbij kwam?

Zo langzamerhand zijn die extra’s en meer weggevallen: de boterham werd dunner, de welvaart verdween, rechten en vrijheden werden beperkt; we hebben zelf niet meer te beslissen, anderen bevelen over ons, het gezinsleven werd bij velen gebroken…

… Als het hier op aarde zou gaan om ons levensgeluk, dan kunnen we dit niet begrijpen, maar het gaat hierom: dat de kracht van Christus in ons geopenbaard wordt. Of die alléén ons beheerst. We hebben vaak Psalm 73 gezongen: ‘nevens u lust mij niets op aarde‘; maar we zongen het terwijl ons gezin compleet aan tafel zat, en die tafel welvoorzien was. Maar nu zijn er in de meeste gezinnen lege plaatsen, en de kinderen die aan tafel zitten zijn vermagerd; en nu zegt Christus: zing nog eens deze Psalm…

En als de kwestie zo gesteld wordt, slaat de schrik ons om het hart. We vrezen voor al die dingen die ons benauwen, maar we vrezen nog meer voor Christus die ons blootstelt aan een bovenmenselijke krachtproef. Hij zegt niet eens wat wij nog zullen ondergaan; alleen dat het heel wat zal zijn…

Geciteerd 2: Maar nu dit: als Christus dit aandurft met ons, wat dan? Als Christus in onze zwakke krachten de alleenheerschappij van Zijn leven tegenover de macht van de duivel openbaren wil, zoals Hij eens deed in Smyrna, wat dan? Dan hebben we niet te vrezen. Want onze zenuwen houden het niet vol, onze moed niet, onze veerkracht niet, ons geloof niet; ze zijn niet tegen dit geweld bestand. Maar Christus’ kracht is ertegen bestand.

Geciteerd 3: Tenslotte spreken we nog over het einde van deze crisis tussen leven en dood. Dat het einde komen ging, wisten de gelovigen te Smyrna. Want Christus had gesproken over een verdrukking van 10 dagen. Ze mochten dan niet weten, hoe lang dit leed precies duren zou, dit ene wisten ze toch zeker, dat de beproeving een einde nemen zou; ze wisten ook dat niet de duivel de duur van hun verdrukking bepaalde, en niet de Joden, maar Christus. Ze waren ook in het uur van de grote verdrukking niet overgeleverd aan de willekeur van mensen, want Christus was getrouw, en Hij liet niet toe, dat de ellende een dag langer duurde, dan Hij het nodig vond om Zijn kracht te doen blijken.

Ik weet wel het is moeilijk zo te leven. Want de kwesties van leven en dood omringen ons dagelijks, en dat van de tweede dood is zover weg. En zo verteert de spanning ons, en blijven we ongetroost.

Geciteerd slot: Wat we nodig hebben vandaag? Zolang we maar weten wat de Zondag betekent, zolang blijven we alle dagen staan. Want elke dag verkondigt levensafbraak, ondergang in de eerste dood. Maar de zondag verkondigt doorbraak van het eeuwige leven. Leven of sterven: het is de vraag voor ons allen. Maar wie de belofte gegrepen heeft, dat hij of zij onaantastbaar is voor de tweede dood, die dringt de grote vraag van de dag weer tot haar eigen proporties terug.
Zal ik leven? Het leven is mij Christus. Moet ik sterven? Ook dat is mij gewin. Hij heeft de dood overwonnen, en Hij gebruikt hem slechts om de glorie van Zijn leven in ons te openbaren.

‘Wie oren heeft, hore wat de Geest tot de gemeenten zegt.‘ Amen.

Bron citaten: Boek ‘Een levende hoop – In de wereld, niet van de wereld’ (deel I, Openb. 1-3) – serie preken van B. Holwerda, bij leven hoogleraar aan de theologische hogeschool te Kampen.

Bron afbeelding: SlideServe