‘De Here nu is de Geest; en waar de Geest van de Here is, is vrijheid. En wij allen, die met een gezicht waarop geen bedekking meer is, de luister van de Heer weerspiegelen, zullen meer en meer door de Geest van de Heer naar de luister van dat beeld worden veranderd.‘ (Uit/naar 2 Korintiërs 3 de verzen 17-18)

* ‘Wanneer wat de dood bracht en met letters in steen werd gegrift, al met zoveel luister verscheen dat het volk Israël niet naar Mozes kon kijken vanwege de stralende glans op zijn gezicht – een glans die verdween, zal dan wat de Geest brengt niet nog groter luister hebben? Wanneer wat tot veroordeling leidt al met luister bekleed is, dan is wat tot vrijspraak leidt dat des te meer. De luister van toen is niets in vergelijking met de overweldigende luister van nu. Wanneer wat verdwijnt al luister bezit, geldt dat des te meer voor wat blijft. Dit is onze hoop en daarom handelen we (wij apostelen als Evangelie-verkondigers) in alle openheid (1) en zijn we (wij apostelen) niet als Mozes (2) die zijn gezicht met een sluier bedekte, zodat de Israëlieten niet konden zien dat de glans verdween.’ (Uit 2 Korintiërs 3 de verzen 7-13)

(1) ‘Omdat God ons (apostelen!) in zijn barmhartigheid deze taak gegeven heeft, verzaken wij onze plicht niet. Integendeel, we hebben ons afgekeerd van heimelijke lafheid: we gaan niet sluw te werk, vervalsen het woord van God niet, maar maken de waarheid openlijk bekend. Zo bevelen we ons ten overstaan van God aan bij ieders geweten. (Uit 2 Korintiërs 4 de verzen 1-2)

(2) Maar net als bij de luister die van Mozes gezicht afstraalde is er bij die groter luister van nu niets bij dat we aan onszelf kunnen toeschrijven: ‘Maar wij zijn slechts een aarden pot voor deze schat; het moet duidelijk zijn onze overweldigende kracht – waarmee het Evangelie door de verkondiging van de apostelen zich baanbrak in de toenmalige wereld – niet van onszelf komt, maar van God. We worden van alle kanten belaagd, maar raken niet in het nauw. We worden aan het twijfelen gebracht (zie 2 Korintiërs 1 de verzen 8-10), maar raken niet vertwijfeld. We worden vervolgd, maar worden niet in de steek gelaten. We worden geveld, maar gaan niet te gronde. We dragen in ons bestaan het sterven van Jezus Christus met ons mee (3), opdat ook het leven van Jezus Christus in ons bestaan zichtbaar wordt. (Uit 2 Korintiërs 4 de verzen 7-10)

(3) Jezus heeft zijn discipelen meerdere keren laten horen dat ze zouden delen in Zijn lijden (als Zijn volgelingen, maar m.n. ook als zijn apostelen) en dat verdrukking en vervolging hen te wachten stond. Dat is later in de levens van de apostelen ook zeer duidelijk gebleken.
Paulus wijst daar ook weer op in 1 Korintiërs 4, toen de leidende figuren in de gemeente van Korinthe meenden dat je een ‘geweldige’ positie kon bereiken (en verdiende) met het verkondigen van Gods Woord en het leiding geven in de gemeente van onze Heer Jezus Christus. Maar Gods Woord verkondigen en leiding geven in de gemeente verdraagt zich helemaal niet met manhaftigheid en welbespraaktheid en allerlei ander indrukwekkend uiterlijk vertoon! (4)
Waar werkelijk de luister van het Evangelie in en door levens van mensen doorbreekt en aan het licht komt, daar wordt onherroepelijk de mens zelf klein gemaakt. En waar dat laatste erbij ontbreekt, daar kunnen we er dan zeker van zijn dat het niet de luister – zoals die door het werk van de heilige Geest door het Evangelie in een mensenleven zichtbaar kan worden – van God zelf is. In een gemeente als Laodicea hadden ze zich er duidelijk ook op verkeken (zie Openbaring 3 de verzen 14-22).

(4) Zie hierbij ook 1 Korintiërs 13!

N.a.v. Facebook-post – Meditatie over Psalm 90 – Cees van der Vlist

Bron afbeelding: Bible teaching time stewardship (SlideShare)