‘Zo staat er ook geschreven: “De eerste mens, Adam, werd een levend aards wezen.” Maar de laatste Adam werd een levendmakende geest. Niet het geestelijke is er als eerste, maar het aardse; pas daarna komt het geestelijke. De eerste mens kwam uit de aarde voort en was stoffelijk, de tweede mens is hemels. Ieder stoffelijk mens is als de eerste mens, ieder hemels mens is als de tweede. Zoals we nu de gestalte van de stoffelijke mens hebben, zo zullen we straks de gestalte van de hemelse mens hebben.‘ (Uit 1 Korintiërs 15 de verzen 45-49).

Geciteerd 1: Remonstranten spreken terughoudend over ‘zonde’, maar wijzen op de ‘menselijke beperkingen en hun tekortschieten’ en het belang van het ‘onder ogen zien van je eigen donkere, imperfecte kant’. Hoe past u dat op uzelf (1) toe?
“De mens is een imperfect wezen. Ik heb de indruk dat Remonstrantse gedachte is: de mens mag dan geneigd zijn tot alle kwaad, maar óók tot een heleboel goeds. En je hebt het vermogen om daarin te kiezen. Na een moment van inkeer, kan er ook een moment van vergeving komen. Dat is een van de meest fundamentele dingen van het christendom.”

Geciteerd 2: Sinds uw achtste jaar staat uw leven in teken van ziekte en verdriet. Best heftig.
(…) Lees het van dankbaarheid getuigende antwoord in het interview (zie bronverwijzing onderaan).

Opgemerkt 1: Wanneer we de eerste hoofdstukken van Genesis goed hebben leren lezen, dan zullen we inderdaad niet kunnen en durven spreken van een ‘perfecte mens’ voor de zondeval en een ‘totaal verdorven mens’ na de zondeval. De mens was in die zin al beperkt in zijn vermogens voor de zondeval, namelijk doordat hij niet wist te onderscheiden tussen goed en kwaad. Om dat wel te kunnen was de mens op de woorden van God en het doorgaande spreken van en met Hem aangewezen. Het was dus ook niet zo dat in het paradijs de wet van God al in de harten van Adam en Eva geschreven was en dat ze die kwijtraakten op het moment dat ze van ‘de boom van kennis van goed en kwaad’ gegeten hadden. We kunnen dat o.m. afleiden uit de woorden die Paulus later zal schrijven aan de gemeente in Korinthe (hoofdstuk 15 vanaf vers 35).

Toen de Satan met zijn woorden kwam aanzetten bij Adam en Eva, toen hebben deze twee helaas niet hun vertrouwen gegeven aan het eerder gesproken woord van God en ook zijn ze niet bij God eerst nog weer te rade gegaan, maar zij hebben vertrouwd op hun natuurlijke verstand (beoordelingsvermogen) en op wat voor hun als schepsel voor ogen was: de boom en zijn vrucht waren aantrekkelijk om te zien en ook daarom leek het hun een poging en de moeite waard om langs die weg meer kennis en inzicht te krijgen.

Opgemerkt 2: Het is dus niet (eens) nodig de door de satan aangereikte (hoogmoedige) gedachte van ‘als God te willen zijn’ bij Adam en Eva als doorslaggevend te veronderstellen. Het leek hun geen verkeerde gedachte en zelfs een goede weg om op deze manier en gebruikmakend van hun menselijke zelfstandigheid en capaciteiten wijs te worden en te leren onderscheiden waar het op aan komt in het leven. Maar over dat vermogen en over die capaciteiten beschikte de ‘natuurlijke mens’ ook in het paradijs niet!

Door de ‘eigenzinnige daad’ van Adam en Eva werd van de kant van de mens de liefde/vertrouwensband met God gebroken, maar daarom gebeurde dat nog niet van Gods kant! Omdat het Woord van God niet gebroken kan worden, daarom moest de mens nu wel sterven, maar dat dus niet omdat God van Zijn kant de liefde voor de mens en deze wereld had opgegeven. Dat blijkt al onmiddellijk uit Gods spreken met en beloven aan (en ook handelen met) de mens direct na de val.

Opgemerkt 3: Net als voor de val was en is de mens voor het onderscheid tussen goed en kwaad ook nu helemaal aangewezen op het Woord van God. En net als in het paradijs meent de mens – ‘van nature’ of als ‘natuurlijke mens’ – toch steeds weer dat het toch ook zonder dat goed luisteren naar en je helemaal toevertrouwen aan Gods Woord en Geest (a) kan (of moet) lukken om dat onderscheid goed te kunnen maken.

Het verschil tussen Adam en Eva (in het paradijs) en ons mensen van nu is dus veel minder groot dan dat men vanuit de theologie wel aan ons heeft willen voorhouden. Ze waren toch minder ‘goddelijk/Goddelijk’ dan zoals men dat wel wil voorstellen (o.a. met de gedachte dat bij hen de wet van God al – ‘van nature’ of door de Geest? – in het hart geschreven was/lag).

(a) Dus dat wij ons door de bediening van Woord en Sacrament – ‘Christus komt tot ons in het gewaad van Woord én Sacrament’ – helemaal toevertrouwen aan God de Vader zoals Hij Zich in Zijn Liefde geopenbaard heeft door Zijn Zoon onze Heer Jezus Christus en zoals wij delen in Hun gemeenschap door de kracht van Zijn heilige Geest. (Zie Johannes 14 de verzen 15-31)

* Geciteerd 3: Men kan op goede gronden aannemen, dat de Heere Jezus het gehele Oude Testament als het Woord Gods beschouwde. In Johannes 10 : 35 zegt de Heere Jezus, dat de Schrift niet kan gebroken worden, d.w.z. alles, wat in de Heilige Schrift staat, staat onbeweeglijk vast. Zo lezen we in Matteüs 5 : 18, dat geen tittel of jota van de Wet zal voorbijgaan. Het woordje Wet ziet hier op het geheel der voorschriften van het Oude Testament. In vers 17 staan de Profeten er naast. Het gaat dus om het gehele O.T.

(1) Wopke Hoekstra. Hoewel hij zelf “écht heel weinig” in de kerk te vinden is, baart het hem zorgen dat Nederland seculariseert. Een portret.

Bron citaten 1+2: Reporters Online (via Blendle) – ‘Wopke Hoekstra: ‘Jezus’ lijdensverhaal relativeert mijn eigen leven‘ – door Sjoerd Wielenga
Bron citaat 3: digibron-nl – ‘De Schrift kan niet gebroken worden‘ – Gereformeerd Weekblad, auteur ‘L.V.’

Bron afbeelding:  SlidePlayer