‘En gij vaders, verwekt uw kinderen niet tot toorn, maar voedt hen op
in de lering en vermaning des Heeren.‘ (Efeziërs 6 : 4)

Geciteerd: Bij al het andere dat ouders te doen hebben, mogen ze door hun kinderen de zaligheid verkrijgen. Als zij hun kinderen meenemen naar de kerkdienst, hebben ze inderdaad twee handen vol goede werken gedaan. Want wat zijn de hongerigen, dorstigen, naakten, gevangenen, zieken en vreemdelingen tegenover de zielen van je eigen kinderen? Met kinderen thuis wordt je huis een armenhuis en wordt jij een vader van armen*, zodat zij leren op God te vertrouwen, in Hem te geloven en Hem te vrezen, hun hoop op Hem te vestigen en Zijn Naam te eren. Zodat zij leren om de tijdelijke dingen te verachten, moeiten geduldig te verdragen en niet bang te zijn voor de dood (…).

* ‘Wij zijn bedelaars: dat is waar!‘ Dat schreef Maarten Luther, zie onderaan (1). Dat armenhuis (of het nu ouderlijk thuis, een christelijke gemeente of een christelijk weeshuis betreft) wordt geheel ‘gefinancierd’ en van het nodige voorzien door een Weldoener en ook de ‘vaders en moeders’ van deze armenhuizen leven dus geheel van ‘de geef’.

‘De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.‘ (…) ‘Zijn vader zei tegen de oudste: “Mijn jongen, jij bent altijd bij me, en alles wat van mij is, is van jou.‘ (Uit Lukas 15 vers 12 en vers 31)

Opgemerkt 1: Wij leven met onze kinderen en als gemeente van al de schatten van onze Vader Die Hij ons in en door Christus geschonken heeft en ook dagelijks nog weer schenkt. In de gemeente van Jezus Christus wordt dat beleden en ervaren door jong en oud. En de kinderen gaan ons voor in het gelovig aanvaarden van die waarheid wanneer hen daar thuis en in de gemeente van verteld wordt. Laten onze daden en woorden dan niet in tegenspraak zijn met het Woord dat we horen en belijden!

Paulus zegt in Handelingen 14: ‘Hij heeft in het verleden alle volken hun eigen weg laten gaan (als ‘verloren zonen’) maar toch blijk gegeven van Zijn goedheid: vanuit de hemel heeft Hij u regen geschonken en vruchtbare seizoenen (naar Gods belofte aan Noach en zijn zonen), Hij heeft u overvloedig te eten gegeven en u zodoende vreugde gebracht.‘ (Uit Handelingen 14 de verzen 16-17)

Opgemerkt 2: Alle mensen leven van het kapitaal van de Vader (geen mens kan bestaan zonder Hem), maar in de gemeente van Jezus Christus daar leven we van het Kapitaal dat de Zoon voor ons verworven heeft door Zijn dood aan het kruis en daarom leven we daar ook werkelijk samen met onze hemelse Vader, namelijk door inwoning van Zijn heilige Geest en het werk dat Hij door Woord en Sacrament wil doen.
En zo leven we daar door Gods genade ook in werkelijk gemeenschap met elkaar, tenminste wanneer we daar leven naar de regel van Zijn koninkrijk: God liefhebben boven alles en je naaste(n) als jezelf. Dat geeft ons hier nog altijd dagelijks een strijd tegen onze eigen natuur, de wereld en de duivel die we op geen enkele manier in en uit eigen kracht kunnen voeren willen we daar overwinningen op behalen.

(1) ‘Wij zijn bedelaars: dat is waar!‘ Dit schreef Maarten Luther op een briefje dat hij op zijn schrijftafel in Eisleben liet liggen kort voor zijn dood in februari 1546.
Men kan geneigd zijn om Luthers woord over de bedelaars, die wij zijn, te plaatsen in de context van onbehagen en misbaar, dat zo dikwijls het leven van oudere mensen heeft vertroebeld.  Wij zijn bedelaars: dat is waar. Er blijft geen roem over ook al heeft men honderd jaar lang met Christus en de apostelen en de profeten de kerk geregeerd. Ja, juist dan weten we eerst goed hoe zwak van moed en hoe klein wij zijn van krachten. En toch is Luthers woord geen uiting van zwaarmoedigheid. Zijn uitspraak bevat zelfs, zoals we nu willen betogen (zie de pdf-bijlage), de sleutel die Luther hanteerde om de Schriften te verstaan.

pdf-bijlage (betoog van prof. dr. W. van ’t Spijker):  Wij zijn bedelaars: dat is waar!

Bron citaat: checkluther-com – Meditatie 24 januari 2021 – Luther Heritage Foundation (Veenendaal)

Bron afbeelding: Pinterest