‘Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hém nutter (!), dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.‘ (Matteüs 18 : 6)

(Kinderlijk) Geloof(svertrouwen) ondermijnende prediking

Geciteerd:  ‘Thuis elke dag uit de Bijbel horen en je Psalmversjes leren en zingen op school, dan kan het toch zo zijn dat jij de Here God nog niet persoonlijk kent. Want kennis in je hoofd is nog geen kennis in je hart. Het wil nog niet zeggen dat je echt een persoonlijke band met God hebt en dat je moet erkennen dat Hij eigenlijk toch een vreemde voor je is. Je Bijbelkennis kan heel wat zijn, maar de persoonlijke Godskennis is dan nul. Heb je Zijn stém nog niet gehoord. Bidt er dan om. Here kom ook mijn mijn leven. Laat uw boodschap (net als aan Samuël ook) aan mij horen. Zonder de heilige Geest gaat de Here aan jou voorbij. Nu moeten we gaan bidden. Kom heilige Geest en doe het nu.’

Opgemerkt: Helaas gaat deze predikant (op leeftijd!) nog altijd weer helemaal voorbij aan de persoonlijke band en het wederbarende werk van de Geest zoals dat ons en onze kinderen bij Doop en bij het Bijbellezen en bidden en danken en lofzingen thuis en op school en in de gemeente van onze Heer Jezus Christus vast en zeker werd en wordt en is toegezegd.
En ook gaat hij voorbij aan het feit dat onze Heer naar Zijn belofte ook altijd met Zijn Geest aanwezig en aan het werk is waar twee of meer in Zijn Naam vergaderd zijn. En ook de eenzame bidders laat God niet alleen staan, maar ook hen wil Hij graag horen en verhoren – zie het advies van onze Heer Jezus Christus om de binnenkamer op te zoeken als plaats voor het persoonlijk bidden tot Zijn en onze Vader in de hemel. (zie Matteüs 6 : 6 en 14 : 23)

Vanwege zijn (onBijbelse) opvattingen is het (natuurlijk) niet vreemd (onverwacht) dat de betreffende predikant van de bijzondere roeping van Samuel – bijzonder vanwege het reformatie-werk dat God onder Zijn volk wilde beginnen – in zijn preek een verhaal(tje) over de persoonlijke wedergeboorte van Samuël maakt (1), waar wij een voorbeeld aan kunnen/moeten nemen. (2) Dat zijn biddende moeder (Hanna met en door wie God het reformatie-werk liet aanvangen*) nooit zo direct tot haar gericht de stem van God in haar leven gehoord heeft (maar van het onderwijs aan en door de priesters) en dat ze van de priester Eli moest horen dat haar gebed door God gehoord en verhoord was, dat wordt (gemakshalve maar) hier buiten (de) beschouwing gelaten. (3)

En dan blijft ook nog buiten beschouwing dat wij nu leven in een tijd dat de Geest Zijn volle uitstorting heeft gekregen op alle vlees; en dan geldt natuurlijk dat ‘op alle vlees’  de leden van het Godsvolk, nu dus heel Zijn gemeente hier op aarde: voor jong en oud geldt dat dus! Er ligt in deze voorstelling van zaken (zoals gegeven door de predikant) ook een ontkenning van ons  ‘natuurlijke’ verzet* tegen het werk van de heilige Geest dat ons – jong en oud – altijd weer ons leven lang – de preek is er zelfs een voorbeeld van  – ons parten speelt.

Al dat werk dat de heilige Geest in de oren en harten van jong en oud doet in de gezinnen en op school en zondags in de kerk, doordat daar eerbiedig geluisterd wordt naar Gods Woord, krijgt van deze dienaar van het Woord niet die erkenning en waardering die het behoort te krijgen. Volgens hem kan alleen aan kinderen waaraan al vroeg wat (extra) vrooms en bijzonders valt op te merken (door deze predikant of anderen of door de kinderen zelf) een ‘persoonlijke Godskennis’ en ‘band met God’ worden toegeschreven.

De kinderen – en ouderen (4) – in de gemeente worden dus helemaal overgegeven aan het oordeel van anderen en ook aan dat van henzelf. En dat terwijl die kinderen behoren te weten dat het opnieuw geboren worden en hun afsterven aan de oude mens een vanaf hun Doop ingezet werk is van de heilige Geest waaraan ze zelf niets kunnen toevoegen. Dat God het is die zowel het willen als het werken in hun leven werkt, en het enige waartoe ze worden opgeroepen door Gods Woord dat is om de van God gegeven middelen steeds weer trouw te blijven gebruiken. En die middelen trouw gebruiken dat doen kinderen eerst samen met hun ouders in het midden van de gemeente.

En bij het opgroeien gaan ze ook begrijpen waarom Gods Woord ons altijd weer zo ernstig aanspoort om ons te blijven inzetten voor ons behoud en voor ons ingaan door de enge poort en waarom Paulus schrijft dat hij niet meent dat hij het reeds gegrepen heeft (vanwege wedergeboorte) maar dat hij zich altijd weer tot het uiterste inspant om dat te grijpen waartoe hij door Zijn Heer Jezus Christus – bij zijn roeping en door handoplegging en doop (Handelingen 9) – gegrepen is…

* Zie deze prekenserie van ds. J.W. Verheij  (1911-2008)

(1) Niet het/ons geloof schenken aan Gods Woord en daarnaar handelen, maar wat we kunnen zeggen en vertellen over (onze) wedergeboorte komt centraal te staan in prediking en kerkelijk leven. En dat is zeer verdrietig want zeer onBijbels! (=niet naar Gods Wil en Woord!)

(2) Een predikant behoort een Bijbelgedeelte eerst te plaatsen en uit te leggen binnen de context van de tijd en de toestand van Gods volk waarin zo’n Bijbelse geschiedenis speelt en daarom is ‘doorgaande Bijbelboekprediking’ van zo’n groot belang (zie/neem als voorbeeld de prekenserie over Samuel van ds. J.W. Verheij!)

(3) Het gaat hier om een Levitisch gezin.

(4) De predikant geeft daar zelf een voorbeeld van, hoe verlammend die prediking en dat jezelf en elkaar beoordelen werkt. Een man die tachtig jaar niet iets van zichzelf durfde geloven en daarom al die jaren niet aan het Avondmaal ging en daarom dit middel tot versterking van z’n geloof al die tijd liet liggen…

Bron citaat:  20-09-2020 – Ochtenddienst – Goede Herderkerk | verkondiging van ds. P. Molenaar – te vinden en beluisteren op YouTube:  ‘Hervormd Barneveld’.

Bron afbeelding:  Pinterest