‘Hoed de kudde Gods waarvoor u de verantwoordelijkheid hebt‘
(Uit 2 Petrus 5 : 1-7)

Geciteerd 1: Het laatste hoofdstuk gaat over de kerk als „oefenplaats voor ziel en zaligheid.” „De zondagse eredienst is het epicentrum van het ”winnen van de ziel” voor Christus.” Daartoe is de dienst van Woord en sacrament gegeven. Als de kerk de zorg voor de ziel niet meer geeft, houdt ze op kerk van Christus te zijn.

Opgemerkt 1:  Jezus Christus (!) verzorgt de kinderen van de Vader, die Hij met Zijn bloed tot Zijn eigendom (1) gekocht en betaald heeft met Woord en Sacrament en dat is in Europa nu gelukkig al eeuwenlang in zondagse samenkomsten van de gemeente Gods’dienst aan ons geweest tot reiniging (zie Jezus woorden in Johannes 13 bij de voetwassing voor het Avondmaal) en om daar weer gesterkt (gevoed en gelaafd!) te worden in ons geloof, waardoor we (weer) in staat zijn/raken tot het verrichten van onze ‘ware eredienst’ op elke dag van de week.

Daarom kunnen we niet spreken over onze samenkomsten als zijnde het ‘epicentrum’ van het ‘winnen van zielen’ maar hebben we deze te zien als ‘epicentrum’ van Gods voortdurende zorg voor het bewaren van de door Hem met Zijn kostbaar bloed gekochte gemeente (2)

Vanwege die voortdurende zorg van onze Heiland, Die wil dat die zorg gegeven wordt met de door Hem aan Zijn gemeente toevertrouwde middelen – Woord en Sacrament, waardoor Zijn gemeente peiler en fundament van de Waarheid is en blijft in deze wereld.

Daarom dragen voorgangers en kerkenraden zo’n grote verantwoordelijkheid (3) voor het juiste (zuivere) gebruik van die heilige middelen in het midden van Gods gemeente. Daar mogen nooit onzuivere bestanddelen (‘eigen woorden/middelen’) aan worden toegevoegd.

In het boek Prediker lezen we dat de van God geschonken (levens)geest (4) van een mens bij zijn dood weerkeert tot God… (zie Prediker 3 : 21)

(1) Dat leren/laten we onze kinderen toch (ook) belijden met Zondag 1, waarin dat verwoord is zoals de Kerk dat op grond van Gods Woord heeft leren verstaan en dat ook als waarheid aanvaard en geweten voor onze kinderen.
(2) Heel gewoon onze broeders en zusters die we ook in de samenkomsten van de gemeente in ‘levende lijve’ voor ons zien en ontmoeten en spreken voor of na een zondagse samenkomst of mogelijk later in de week.
(3) De eerste verantwoordelijkheid van voorganger en kerkenraad in de samenkomsten is het meehelpen bewaren van ‘de zielen’ (dat zijn de leden van de gemeente) en dat is een groter verantwoordelijkheid dan het ‘winnen van zielen’. Je kunt stellen dat wanneer ze dat meehelpen bewaren van de zielen trouw doen, dat ze dan daarmee ook indirect meewerken aan het ‘winnen van zielen’, terwijl dat andersom beslist niet zo ‘werkt’!
(4) Gods Woord geeft ons geen reden om de ziel te zien als een zelfstandig (meer ‘geestelijk’) onderdeel van ons mensen (Bijbels toch alleen te zien als geheel en al Gods schepsel met een van God gegeven levensgeest!) waarvan we menen moeten dat die als een soort ‘zelfstandige grootheid’ binnen in ons alles aanstuurt en in staat is met de Geest van God te communiceren en die dat zelfs ook nog blijft doen na ons sterven. We kunnen  het de Psalmdichters van het Oude Testament rustig blijven (na)zeggen: Wat baat het U als ik sterf, als ik afdaal in het graf? Kan het stof U soms loven en getuigen van Uw trouw? (Psalm 30 : 10).

Geciteerd 2: ”Kijk op de ziel”* wil leiden tot: „Loof de Heere, mijn ziel, en al wat binnen in mij is, Zijn heilige Naam!”

Opgemerkt 2: Niet ‘onze kijk op de ziel’ leidt tot “Loof de Heere, mijn ziel‘, maar het ons verkondigde Woord en het daarmee door de heilige Geest gewerkte geloof leidt tot het vanuit heel ons bewust mens-zijn dankbaar ‘Loof de Heere, mijn ziel’ te zeggen en te zingen en dat ook met het verlangen dat anderen daarmee zullen instemmen en om – zo nodig – anderen daarmee en daartoe op te wekken.

* Dit is de titel van het boek waarover in het artikel geschreven wordt.

Bron citaat: RD Boeken – ‘Kerk is op aarde om voor de ziel te zorgen‘ – door prof. dr. M.J. Kater

Bron afbeelding:  Pinterest