Bij oud én jong!

(…) 10 U hebt ons beproefd, o God,
ons gezuiverd, gezuiverd als zilver,
11 ons in een vangnet gedreven,
ons een zware last op de schouders gelegd.
12 Mensen zijn over ons heen gereden,
wij zijn door vuur en door water gegaan,
maar u bracht ons naar een land van overvloed.
(Uit Psalm 66)

Gezuiverd?

(…) Inmiddels zijn we 75 jaar verder. We kijken terug op de jaren na de Wereldoorlog. Er was de tijd van ‘de wederopbouw’ toen kwamen de jaren ’60, de jaren van de verheerlijking van het socialisme, nihilisme, van de studentenrevoltes, van de socialisering van de kerk.

Daarna viel ‘de muur’ en drong zich het consumentisme wereldwijd op, dat – vanwege de verheerlijking van de revolutie die eraan vooraf gegaan was – een sterk hedonistisch karakter kreeg.

Toen kwam 11 september 2001 ; de opkomst van de islam; de conflicten in het Midden-Oosten; Brexit en nu het coronavirus. Met recht kan opnieuw de vraag worden gesteld: ‘Jeugd, wat nu?’ Alleen, er is één verschil met toen. De vraag wordt nu, veel meer dan in 1946, gesteld in het luchtledige.

Godin Angst…

De historie is vervluchtigd en de kerk is gemarginaliseerd. De jonge mensen zijn veel meer dan destijds op zichzelf teruggeworpen. Ze staan zonder oriëntatie in het leven. Dat is uiterst pijnlijk. Want zij hebben daar niet om gevraagd, zij worden in zo’n situatie geboren en dat terwijl zij vanzelfsprekend vragen naar de zin van het bestaan.

Maar wat als daar geen antwoord op komt omdat ouderen die antwoorden zelf niet hebben, geen richting kunnen wijzen?

Roeping!

Iemand die de ademnood onderkent waarin de jonge mensen komen, is Alessandro D’Avenia, van wie ik al meerdere artikelen vertaalde. In de Corriera deila Sera van maandag 27 april, schreef hij erover. Zijn artikel heeft als kop ‘Godin Angst!’ Tegenover deze ‘godin’ plaatst hij de ‘godin’ Roeping. D’Avenia zal niet weten dat dit begrip, waar hij aandacht voor vraagt, een begrip is dat in de protestantse traditie een bijzonder grote rol gespeeld heeft.

Luther heeft het begrip herijkt, nieuwe inhoud gegeven. De omgang met de Bijbel werkte zo op hem in dat hij in het licht daarvan ging zien en ervaren dat het leven een geschenk is, waarin een roeping naar ons toekomt. (1) Dit werkelijkheidsbesef is zo goed als verdwenen, ook in de kerkelijke wereld.

Jongeren worden daardoor alleen geconfronteerd met ‘moeten’ en ‘presteren’ aan de ene kant en (voor zover dat nog het geval is) met de geborgenheid van familieleden en vrienden aan de andere kant. Hoe het leven veel rijker is dan in die twee ‘polen’ naar voren komt, ontgaat hen veelal. Hun wordt geen moed en kracht gegeven voor het léven!

Dankbaarheid!

D’Avenia ziet kans om het begrip ‘roeping’ weer actueel te maken. Hij weet de relevantie ervan te laten oplichten, juist in het licht van het moderne levensbesef. Zo helpt hij veel jonge mensen, zoals uit het artikel op te maken valt.

Alle waardering voor D’Avenia die gelovig zijn eigen roeping aanvaardt om het positieve van het leven in het lichtte stellen. Hij doet dat – hoe kan het anders? — op een dankbare manier. Hij voelt aan dat het geloof dat hij van huis uit heeft meegekregen zijn sensitieve begaafdheid – waarmee hij de rijkdom van het leven aanvoelt – alleen maar versterkt en zuiver houdt.

Dienen!

Bovendien beseft hij dat hij anderen, die dit van huis uit niet gegeven is, er voluit mee kan dienen!

~~~

(1) Dit ‘geschenk’ staat niet haaks op het grootste geschenk, de Verlossing door Christus. Integendeel! Het leven, het kruis en de opstanding van Christus laten dit karakter van de werkelijkheid volop tot zijn recht komen. Christus is niet voor niets in déze werkelijkheid gekomen om die te verlossen en te herscheppen!
Zie voor Luthers preken over de Bergrede vooral de preek over ‘Zalig zijn de zachtmoedigen, zij zullen de aarde beërven‘ (Matteüs 5 : 5).

Bron tekst: ‘Jeugd wat nú? – over ‘roeping’ – door H. Klink (Hoornaar) in Ecclesia nr. 9, mei 2020

Bron afbeelding:  The Second Coming of Christ