‘En als hij alles overlegd had, ging hij naar het huis van Maria de moeder van Johannes, die toegenaamd was Markus, alwaar velen samenvergaderd en biddende waren.‘
(Handelingen 12 : 12)

Heer, leer (en schenk) ons (het gezamenlijk) bidden!

O, dat God zou geven, dat ergens nog een plaats was waar mensen samenkomen en bidden, waar een algemeen gebed van de hele gemeente tot God opgaat; hoe grote genade en verlossing zou op dat gebed volgen! Hoe zou je beter alle duivelen kunnen treffen? (…)

Dat weet de duivel heel goed, daarom doet hij alles wat hij kan om dit gebed te verhinderen. Dan laat hij ons liever prachtige kerken bouwen, schenkingen doen, orgelspelen, lezen en zingen, veel kerkdiensten beleggen en alles met pracht en praal versieren.

Dat doet hem helemaal geen verdriet, ja, hij helpt erbij, zodat wij deze dingen de beste denken te zijn en menen dat we het allemaal goed voor elkaar hebben. Maar dat dit algemene, machtige, gezegende gebed ondertussen verdwijnt en door dit gehuichel bijna onmerkbaar nagelaten wordt, dat heeft niemand door…, want dan heeft de duivel zijn zin!

Opgemerkt: Dan gunt en geeft de duivel ons graag een heel plezierig gevoel in onze samenkomsten en wij menen dat dat ‘natuurlijk’ ook zo behoort te zijn. En dus laten we onze ‘natuurlijke mens’ daar graag vertroetelen. En dan verlangt de ene mens ‘orthodox dogmatische’ en een ander ‘vooruitstrevend evangelische’ vertroeteling.

Maarten Luther: Von den guten Werken, 1520, vgl. WA 6, 238, 35 – 339, 20

Lezen:  Handelingen 12 : 1-19 en en 2 Timoteüs 2 : 1-15

Bron tekst: checkluther-com – ‘Samenvergaderd‘ – Meditatie van 1 mei 2020

Bron afbeelding:  SlidePlayer