en de gemeente in gebreke stellen
(of toch liever andersom?)
(…) 4 Ik dank mijn God altijd voor u, omdat hij u in Christus Jezus zijn genade heeft geschonken. 5 Door Hem bent u in elk opzicht rijk geworden. Alles wat u zegt en al uw kennis 6 bewijst dat het getuigenis over Christus bij u verankerd is, 7 en hierdoor ontbreekt het u terwijl u op de komst van onze Heer Jezus Christus wacht, aan geen enkele gave van de Geest. 8 Hij is het ook Die u tot het einde toe de zekerheid geeft dat u geen blaam zal treffen op de dag van onze Heer Jezus Christus. 9 God, door wie u geroepen bent om één te zijn met zijn Zoon Jezus Christus, onze Heer, is trouw. (Amen) (Uit 1 Korintiërs 1)
Verdeeldheid in de gemeente
10 Broeders en zusters, in de naam van onze Heer Jezus Christus roep ik u op om allen eensgezind te zijn, om scheuringen te vermijden, om in uw denken en uw overtuiging volkomen één te zijn. 11 Door Chloë’s huisgenoten is mij namelijk verteld, broeders en zusters, dat er verdeeldheid onder u heerst... (Uit 1 Korintiërs 1)
(…) 1 Maar, broeders en zusters, ik kon tot u niet spreken als tot geestelijke mensen. Ik sprak tot mensen van deze wereld, tot niet meer dan kinderen (zuigelingen) in het geloof in Christus. 2 Ik heb u melk gegeven, geen vast voedsel; daar was u niet aan toe. En ook nu nog niet, 3 want u bent nog gebonden aan de wereld… (Uit 1 Korintiërs 3)
Opgemerkt:
Zou het niet een goede gewoonte kunnen zijn/worden om de woorden van de verzen 4 t/m 9 uit de eerste brief aan de gemeente te Korinthe iedere zondagochtend in de samenkomsten van de gemeente(n) te laten klinken aan het begin kort na de begroeting van de gemeente(n) in Naam van onze Drie-enige God en dat (dus) nog voor het lezen van de wet en/of het uitspreken van woorden van verootmoediging en het gebed om bijstand van de heilige Geest?
Deze woorden aan de gemeente van Korinthe bepalen ons namelijk uitdrukkelijk bij Gods genade en trouw en bij de rijkdom en volkomenheid van Zijn gaven aan de gemeente. En die woorden confronteren ons tegelijkertijd toch ook altijd weer bij ons tekortschieten in het goed omgaan met die rijkdom aan gaven om die te gebruiken tot Gods eer en wel op zo’n manier dat we in de gemeente en in de wereld daarmee elkaar tot zegen zijn.
Zijn deze Bijbelwoorden aan het begin van een samenkomst – waarin de dank aan God voorop gaat – niet (veel) rijker en meer geschikt dan veel van onze eigen woorden waarmee we zingend en biddend verwachtingsvol smeken om de bijstand – en soms zelfs een nieuwe uitstorting – van de heilige Geest, zoals we dat wel voorafgaand aan of na de ‘verootmoediging’ en/of de verkondiging van Gods Woord biddend of zingend kunnen horen in een samenkomst?!
Natuurlijk zullen/kunnen we daarna ook nog (voor)lezen uit bijvoorbeeld de tien geboden of een ander Bijbelgedeelte dat ons bepaald bij hoe wij als geroepen heiligen zullen leven voor Gods aangezicht en dan kunnen we beslist ook nog wel ootmoedig biddend en zingend erom vragen dat Gods Geest ons zal blijven bijstaan – zoals bijvoorbeeld berijmd verwoord in Psalm 25 vers 2 en in heel wat verzen van Psalm 119, en zoals we dat ook wel verwoord vinden in diverse gezangen, zoals die zijn opgenomen in het Liedboek van de kerken (1973).
Dit bidden om de bijstand van de heilige Geest (zoals te vinden in genoemde Psalmen en bedoelde gezangen) is toch wat anders dan vragen om een nieuwe uitstorting van de heilige Geest in ons hart, in ons land of (elders) in deze wereld! We zullen eerder bidden dat we de heilige Geest niet zullen bedroeven en uitblussen, zoals we dat bijvoorbeeld kunnen doen met het lezen of zingen van Psalm 51 (: 13, onberijmd) ‘Neem uw Heilige Geest niet van mij‘, dan dat we nog weer zullen vragen om een (nieuwe) uitstorting van de heilige Geest. We lezen in de brieven van de apostelen en ook in het Bijbelboek Openbaring niet dat onze Heer Jezus Christus de gemeenten daarom nog wil laten bidden!
Zie (daarom) verder ook (nog weer):
Bron Bijbelcitaten: NBV (Nederlands Bijbelgenootschap)
Bron afbeelding: Pinterest
JC33NL - Christelijk geloven in Nederland 