‘Ik ben een vreemdeling op aarde, verberg uw geboden niet voor mij.’
(Psalm 119 : 19)

(…) Er bestaat voor degene die naar de wil en roeping van God een vreemdeling op aarde geworden is, in waarheid slechts één gedachte die hem met diepe angst kan vervullen, namelijk eenmaal Gods wil niet meer te erkennen, en niet meer te weten wat God van hem eist. Weliswaar is God in ons persoonlijk leven of in zijn handelen voor ons vaak verborgen; maar dat is niet beangstigend. Maar dat het gebod van God voor ons onzichtbaar is geworden, zodat het Woord van God ons niet meer duidelijk maakt wat wij moeten doen, dát is een zware aanvechting. (…)

(…) Juist daarom zou het vals zijn dit verlangen te verwarren met religieuze gevoelens. Integendeel, er is juist sprake van de ervaring van de verplettering onder de last van dit verlangen. Het arrogante recht van mensen zien triomferen en desondanks op Gods recht hopen en erop vertrouwen; in den vreemde leven en toch het land van herkomst niet kunnen vergeten; in ellende, nood en schuld van God niet meer los kunnen komen; Hem moeten zoeken waar verstand en ervaring Hem verwerpen; tot Hem moeten roepen als alle krachten in de dood verzinken; Gods Woord als een macht over ons leven ervaren die ons geen ogenblik meer loslaat, daaruit bestaat dit verlangen eerder dan uit een gelukzaligheid van religieuze overvloed. En zo moet dat ‘eeuwig verlangen’ niet als overdrijving worden gezien, maar als een werkelijkheid.

Lees het betreffende Bonhoeffer-citaat in z’n geheel: “Gods wil in tijden van nood“

Ziet dus nauwlettend toe, hoe gij wandelt, niet als onwijzen, doch als wijzen,  u de gelegenheid ten nutte makende, want de dagen zijn kwaad. Weest daarom niet onverstandig, maar tracht te verstaan, wat de wil des Heren is. (Efeze 5 : 15-17)

Bron afbeelding:  Photobucket