‘Wanneer de Geest ons leven leidt, laten we dan ook de richting volgen die de Geest ons wijst. Laten we elkaar niet uit eigenwaan de voet dwars zetten en elkaar geen kwaad hart toedragen.‘ (Uit Galaten 5 vers 25-26)

Geciteerd: Het christelijke levensverhaal is dus wel degelijk het horen waard, maar dan als illustratie en niet als argument. Gedeelde ervaringen, niet om een discussie mee te beslechten, maar om nieuwe perspectieven van hoop mee te openen.

Dat is geen eenvoudige opdracht. Voor media niet, die een sleutelrol hebben in het publieke debat. Want nuance trekt geen lezers en een eenduidige boodschap doet het beter dan complexiteit en nieuwe vragen.

Maar ook voor de volgers van die media geen eenvoudige opdracht, want dit vraagt een omslag in denken. Persoonlijke verhalen die niet argumenteren maar illustreren zijn namelijk veelal complex. Ze zijn levensecht, en zo echt als het leven is, zo verwarrend is het ook vaak. Zulke verhalen ontregelen en laten goedkope antwoorden verstommen. Dat is meestal niet waar we naar zoeken: liever stelt een verhaal ons gerust, bevestigt het onze opvattingen. Ruimte bieden voor zulke ervaringen vraagt openheid, ook voor pijn die niet oplosbaar is.

Opgemerkt: Laat ik proberen duidelijk te maken waarom de christelijke ethiek uiteindelijk ook niet bij machte is om mensen de weg te wijzen en ik wil dat doen aan de hand van een bekende geschiedenis uit het Oude Testament en wel die van de zaak van David en de vrouw van Uria. We weten dat deze zaak gegist heeft aan het hof, zowel binnen ‘Davids gezin’ als ook onder zijn raadgevers en officieren (legerleiding). Stel dat er toen een onafhankelijk gerechtshof binnen Israël of zelfs internationaal beschikbaar was geweest en nog wel een gerechtshof dat zich aan het onderwijs van de Torah had willen houden. Wie zouden zij hebben willen horen en hoe zouden zij op basis van de verhalen en de feiten hebben geoordeeld.

Wij weten uit Gods Woord dat er een geestelijke strijd gestreden werd, maar hoe had dit duidelijk moeten worden gemaakt aan dat gerechtshof? Zelfs David kreeg het niet meer voor elkaar en moest ‘zijn zaak’ (en hij wilde en durfde dat ook!*) in de handen van God leggen toen Absolom en Achitofel een ‘staatsgreep’ uitvoerden.

In de Christelijke gemeente hebben ‘daders’ en ‘slachtoffers’ en degenen die om hen heen staan en hen bijstaan ook nu te rekenen met geestelijke strijd. En daarom komen we er niet (uit) met ‘persoonlijke verhalen’ en een ‘hoog ontwikkelde’ ethiek. Want geestelijke strijd vraagt om onderscheiding van de geesten in die heel specifieke zaak/omstandigheden en vraagt om het soort wijsheid waar wij mensen van nature niet over beschikken. Zelfs niet door veel levenservaring (1) al mag die door Gods genade mogelijk wel heilzaam ingezet kunnen worden.

Onze Heer waarschuwde de Farizeeën en Schriftgeleerden niet voor niets voor zelfoverschatting en de gedachte dat zij wel (steeds) de goede kant hadden weten te kiezen wanneer zij in de tijd van de vroegere profeten hadden geleefd: ‘en u zegt: Als wij in de tijd van onze vaderen hadden geleefd, hadden wij niet met hen meegewerkt om het bloed van de profeten te vergieten. Aldus getuigt u tegen uzelf, dat u kinderen bent van hen die de profeten gedood hebben.’ (Uit Matteüs 23 vers 30)

* ‘Misschien merkt de HEER mijn ellende op en vergoedt hij me later de vervloeking van vandaag.‘ (Uit 2 Samuel 16 vers 12)

(1) Die levenservaring kan zelfs – als God het niet verhoed – een zeer groot nadeel blijken bij het oplossen van ‘conflicten’. Niet alleen wanneer dat leidt tot hoogmoedigheid bij de betreffende persoon, maar zo iemand kan ook goedbedoeld allerlei eerdere ervaringen (en oplossingen) projecteren in de problematiek van het onderhavige ‘conflict’. En hoe meer gezag iemand heeft (en dat niet alleen vanwege levenservaring, maar dat kan ook door opleiding of vakmanschap of door wat men bereikt heeft in het leven, soms is het een optelsom) hoe moeilijker het kan zijn, om de verkeerde visie en de verkeerde oplossingen waarmee zo’n respectabel iemand (vaak ook nog als ‘gezagdrager’) komt aanzetten, nog te weerleggen en weerhouden.

Bron citaat: RD Mens & Samenleving – ‘Míjn verhaal als onweerlegbaar argument’ – Geerten Moerkerken

Bron afbeelding: Pinterest (Pin on Holy Bible Verses)