‘Te dien dage zal de rouwklacht groot zijn te Jeruzalem, zoals de rouwklacht
van Haddad-Rimmon in de vlakte van Megiddo.‘
(Uit Zacharia 12 het 11e vers)

Geciteerd 1: Dit komt wel als donderslag bij heldere hemel! Profeten doen het toch dikwijls wonderlijk en meestal zeggen ze precies het omgekeerde van wat iedereen zou kunnen verwachten. Wat Zacharia nú zegt tenminste, moét een vergissing zijn, zouden we zo denken. Let maar eens op…

Geciteerd 2: Maar nú komt de Pinksterdag – Zacharia ziet die dag in het verlengde liggen van de zwarte dag van de kruisiging. Die Pinksterdag was eigenlijk dé grote dag, die de heilstijd zou inluiden, en zie, op deze feestdag, op deze dag, de roem der dagen, die Israëls God geheiligd heeft, scheuren de rouwklachten de hemel, want: als zij dit hoorden, werden zij verslagen in hun hart, en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: “Wat zullen wij doen, mannenbroeders?“
Was dit geen wanklank op het feest? Nee, het was juist de voorbereiding tót het feest.
De Geest die was uitgestort opende de ogen voor de Christusverwerping, en neigde de harten tot Hem, die door hen en hun leiders was versmaad en verworpen (zie ook Handelingen 3 de verzen 13-19). De verslagen harten werden de vruchtbare akker voor het Evangelie: U komt de belofte toe, en uw kinderen, en allen die daar verre zijn, zovelen als de Here onze God er toe roepen zal.

Geciteerd 3: Was het feestuur geboren in Jeruzalem zonder verslagenheid van hart over de versmading van Christus, het zou een oppervlakkige feestroes zijn geweest. De hartelijke vreugde in God door Christus kan alleen bestaan naast het hartelijk leedwezen, dat wij God door onze zonden bedroefd en vertoornd hebben. In het huis van de Vader kan men niet beginnen vrolijk te zijn, als de verloren zoon niet is teruggekeerd met de snik van berouw: ik heb gezondigd tegen de hemel en voor U. Het stuk van de verlossing en dat van de dankbaarheid zijn volkomen ondenkbaar zonder het stuk van de ellende. Die rouwklacht, waarover de profeet spreekt, is zelfs niet een donker voorportaal waar men eerst doorheen moet, om in de feestzaal te komen. Evenmin als de Catechismus beweert, dat hartelijk leedwezen over de zonde voorwaarde tót bekering is, maar een integrerend bestanddeel ervan. Paulus, die jubelt over zijn verlossing, klaagt tegelijk: ik ellendig mens. Bedroefd maar altijd blij. Blij en altijd bedroefd.

Geciteerd 4: Bij het licht van het Nieuwe Testament zien we, dat de gelovige ook in andere opzichten Christus-gelijkvormig worden en zijn, althans behoren te worden en zijn. Overal klinkt dit ons tegen: dit gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus was. In zachtmoedigheid. In vergevingsgezindheid. In lijdzaamheid. In gehoorzaamheid. Hier krijgen we een antwoord, hoe de levenshouding van de christen moet zijn in deze wereld. Vooral in moeilijke tijden! Als hemelwezens! (…) Zijn wandel is in de hemel, maar ook op de aarde. (…) Vergelijkbaar met Mozes,, die van de berg afdaalde naar de vlakte, maar dan zó dat zijn aangezicht straalde, en hij om zo te zeggen een brok hemel met zich meenam naar de aarde.

Zie ook: ‘Gepromoveerd tot “hemelwezens”‘ en ‘Leren om met Zijn liefde lief te hebben‘

Bron citaten: Boek – ‘De twee getuigen (Haggaï en Zacharia)’ – door ds. H. Veldkamp (1895-1956)

Bron afbeelding: Bible For You