Dinsdagmorgen ontdekte ik tijdens het wandelen een processie van rupsen op het fietspad en voor mij was het de eerste keer dat ik zo’n rijtje van de eikenprocessierups aan de wandel zag en dat ook nog op een foto (smartphone) kon vastleggen.

Nu vroeg een familielid me – toen hij de foto onder ogen kreeg – of ik de rupsen dan misschien had opgegeten, en wel omdat ik meldde dat ik na de waarneming en het maken van de foto opeens overal jeuk voelde of meende te voelen. En ik antwoordde bevestigend met daarbij de opmerking dat ik ze toch echt eerst goed had fijngestampt en met de vraag of ik ze dan misschien eerst nog had moeten koken.

Maar eerlijk gezegd heb ik deze processie niet willen verstoren of vernietigen of later nog gemeld bij de ongedierte bestrijding van de gemeente Barneveld en wel omdat ik weet dat deze processie-rupsen (volgens oude gewoonte) op weg waren op zoek naar een bedevaartsplek om daar te gaan bidden.

En dat bidden van hen daar is geen bidden in eigen belang en bidden om eigen gezondheid en welvaren, maar ze bidden daar schuldbewust voor de gezondheid van de Barneveldse natuur en omgeving en voor die van de Barneveldse bevolking. Ze beseffen namelijk heel diep welke schadelijke gevolgen niet alleen hun streken hebben (aantasting van de eik door vraat van het eikenblad) maar vooral en met name ook hun haren hebben voor de mensen die daar (extra) allergisch voor zijn.

En het moet gezegd, deze ‘kwalijke’ processie-rupsen verliezen na bezoek aan het bedevaartsoord en het daarna elk zich schuldbewust terugtrekken in de eigen cocon met de hoop en verwachting een nieuw leven te mogen en kunnen beginnen en op te staan als een prachtige mot inderdaad ook hun streken en haren.

Maar hun ‘wedergeboorte’ en het ‘nieuwe leven’ verlost hen hier in deze wereld echter nog niet voorgoed van het/hun kwaad. Het nageslacht dat zij voortbrengen zit helaas weer even vol met streken en haren als dat bij henzelf en bij hun eigen (eerdere) generatie(s) het geval was…

Maar misschien is er nu toch ook al meer hoop voor deze wereld dan in voorgaande en nu in hun eigen generatie nog het geval was en is. Velen van de huidige en nieuwe generatie processie-rupsen blijken namelijk in toenemende mate individualistisch te zijn ingesteld en blijken daarmee ook minder bereid om in gezamenlijke processies bedevaartsplekken als boete- en wedergeboorte-oorden op te zoeken.

En velen komen er daarom ook niet meer toe om zich daarna nog schuldbewust terug te trekken in een cocon met de hoop op nieuw leven, want daar geloven ze niet meer zo in, en het lijkt hen vooral ook teveel moeite, en daarom blazen ze uiteindelijk maar liever vroegtijdig ergens op een rustig plekje definitief de laatste adem uit.

Ze gaan er nu zelfs nog prat op dat op die manier de problemen die ze als processie-rupsen en motten veroorzaken bij deze ‘instelling en aanpak’ nog eerder opgelost en afgelopen zullen zijn dan waar hun voorouders het van wilden verwachten en op wilden wachten…

Gingen de voorgaande generaties voor ‘wedergeboorte’ en ‘nieuw leven’ en voor de hoop en de verwachting op langere termijn (met alle afzien en opzien dat daar onlosmakelijk bij hoort) de huidige en nieuwe generatie(s) zoeken het meer in de oplossingen zoals die direct in het hier en nu beschikbaar zijn (1)…

Een oplettende ‘(natuur)waarnemer’ ziet het om zich heen ‘gebeuren’!

(1) En droevig genoeg er zijn zelfs motten die ‘de jeugd’ deze ‘oplossing(en)’ aanbevelen en aanpraten!

(…) Want ik ben er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid, die over ons geopenbaard zal worden. Want met reikhalzend verlangen wacht de schepping op het openbaar worden der zonen Gods. Want de schepping is aan de vruchteloosheid onderworpen, niet vrijwillig, maar om de wil van Hem, die haar daaraan onderworpen heeft, in hope echter, omdat ook de schepping zelf van de dienstbaarheid aan de vergankelijkheid zal bevrijd worden tot de vrijheid van de heerlijkheid der kinderen Gods. Want wij weten, dat tot nu toe de ganse schepping in al haar delen zucht en in barensnood is. En niet alleen zij, maar ook wij zelf, wij, die de Geest als eerste gave ontvangen hebben, zuchten bij onszelf in de verwachting van het zoonschap: de verlossing van ons lichaam. (Romeinen 8: 18 – 23)

(…) Wij verwachten echter naar Zijn belofte nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waar gerechtigheid woont. (2 Petrus 3 : 13)

Bron afbeelding:  Bible Verses