* Met hun ‘ervarings-evangelie/theologie’…

Geciteerd 1: (…) Door de grote afstand zien ze plotseling hoe alles hier beneden een geheel vormt. Geen boom, geen mens, geen wolk staat op zichzelf. Dat diepe besef van de aardse verwevenheid maakt dat veel ruimtevaarders zich bij terugkomst van hun missie gaan inzetten voor het behoud en de versterking van ons ecosysteem.
Branson zegt met zijn plannen voor ruimtetoerisme zo veel mogelijk mensen die ervaring te willen bieden. Maar het is zeer de vraag of vier minuten zweven op tachtig kilometer hoogte een overzichtseffect oplevert. Onderzoek naar het effect wijst uit dat een enkele keer kijken niet genoeg is voor een langdurige impact. Bovendien speelt niet alleen het uitzicht een rol, maar ook de grote afstand en de complete afzondering. Dat ligt dus wat genuanceerder dan Branson het doet voorkomen.

Geciteerd 2: Ook Bezos en Musk framen hun plannen graag als filantropische ondernemingen. Ze weten donders goed dat ruimtevaart drijft op grote verhalen. Raketbrandstof is een mengeling van kerosine en mythevorming, schreef de Deense godsdienstwetenschapper Thore Bjørnvig. Het is aan ons om die verhalen door te prikken, te zien wat er overblijft als de lucht is ontsnapt.

Opgemerkt 1: De overeenkomst van ambities en doelen van Amerikaanse ‘evangelisten’ met wat deze ‘ruimte-evangelisten’ zich voor ogen stellen en ook zelf ervaren hebben is treffend. En ook de hier gegeven ‘broodnodige’ relativering er van!

Opgemerkt 2: Omdat God geen roem aan mensen geeft/laat – dat kunnen mensen echt niet aan, zowel de ‘helden’ als ook hun ‘volgelingen’ niet! – waren de apostelen mensen die zo’n beetje ‘de laagste plaats kregen toegewezen’ in de gemeenten, terwijl anderen al bezig waren om zich daar als ‘koningen’ te doen gelden en vereren (zie het leerzame 1 Korintiërs 4!).

Opgemerkt 2: We mogen God wel op onze knieën danken dat Hij Paulus geen succes gaf met zijn rede/verkondiging in Athene! Stel je voor dat hij daar een grote aanhang had gekregen, mee onder de wijsgeren… Wat een verkeerd beeld van de kracht van en de zegen op Paulus verkondiging hadden we dan gekregen. En zelfs ondanks dat wisten en weten latere gelovigen zich tot ‘koningen’ te maken en durven ze hun succes (o.a. zichtbaar in de groei van hun aanhangers en groei van gemeenten) toe te schrijven aan ‘hun aanpak’ en vormen ze daarmee een geduchte concurrent van het ‘gewone kerkelijk leven’ – dat is het gewone samenleven in en van gemeenten, van mensen/gemeenten/kerken dus die zich door het geloof met elkaar verbonden weten en daarom ook geen concurrentieslag met elkaar aangaan.

NB. Onder ‘ervarings-evangelie/theologie’ schaar ik ook de opvatting van mensen die menen dat gemeenten geleid dienen te worden met ‘managers-skills’ (denk o.a. aan Bill Hybels ‘missie’).

Aanvullend: Ons geloof heeft de regelmaat nodig van Bijbellezen en gebed en kerkgang. Dat is en wordt ook onderuit gehaald door mannendagen en -weekenden, conferenties, EO-jongerendagen en godsdienstige jeugdkampen. In het verleden kregen kerkenraden te maken – zelfs in de jaren zeventig al hadden kerkenraden én gemeenten, ook in onze gemeente van Rijswijk, daar al last mee/van! – met op dergelijke dagen/weekenden ‘opgeladen’ jongeren die de gemeente graag wilde komen vertellen hoe ze het – in hun ogen ingezonken – gemeenteleven een oppepper konden geven. Ze mochten indertijd op een gemeente vergadering komen ‘stoom afblazen’. Mijn ouders hielpen ons kinderen om door zulke ‘opgeblazenheid’ heen te kijken!

Bron citaat: deStandaard (via Blendle) – ‘De ruimte is te belangrijk om aan cowboys over te laten‘ – door Marjolein Heemstra

Zie ook: Wat ‘evangelisten’ niet al bereiken kunnen… (I)

Bron afbeelding: Rob Speight’s Blog – Willow Creek’s Leadership Strategy