‘Ik had besloten jullie geen andere kennis bij te brengen dan die over Jezus Christus – de Gekruisigde. Bovendien kwam ik bij jullie in al mijn zwakheid en ook was ik angstig en onzeker. Mijn verkondiging overtuigde niet door wijsheid en welsprekendheid, maar bewees zich door de kracht van de Geest, want jullie geloof moest niet rusten op mensenwijsheid en jullie eigen overwegingen daarbij, maar op de kracht van God.‘ (naar 1 Korintiërs 2 de verzen 2-5)

Geciteerd: Een waarheid, een leer, een religie heeft geen eigen plaats nodig. Zij is zonder lichaam. Ze wordt gehoord, geleerd, begrepen. Dat is alles (1). Maar de mensgeworden Zoon van God heeft niet alleen oren of ook harten nodig, maar Hij heeft lichamelijke mensen nodig, de Hem navolgen. Daarom riep Hij Zijn discipelen tot Zijn lichamelijke navolging en Zijn gemeenschap met hen was voor iedereen zichtbaar.
Terwille van de gemeenschap met Hem moesten de discipelen alles opgeven, moesten ze lijden en vervolgd worden, en toch ontvingen ze juist onder vervolgingen in Zijn gemeenschap zichtbaar terug wat ze verloren: broeders en zusters, akkers en huizen. De gemeente van de volgelingen was zichtbaar voor de wereld. Het waren lichamen die handelden, werkten en ook lijden hadden te verduren in de gemeenschap met Christus.

Ook het lichaam van de verhoogde Heer is zichtbaar in de gestalte van de gemeente. Hoe wordt dit lichaam zichtbaar? Allereerst in en door de verkondiging van het Woord. ‘Ze bleven volharden bij het onderwijs van de apostelen‘ (Handelingen 2 vers 42). Ieder woord in deze zin is van betekenis. Onderwijs heet de prediking, hier in tegenstelling tot elk soort van religieuze toespraak. Hier wordt de mededeling van gebeurde (heils)feiten bedoeld. De inhoud van de boodschap ligt objectief vast; deze heeft slechts bemiddeling door het ‘onderwijs’ nodig.

Mededeling beperkt zich volgens haar wezen tot het onbekende. Is het bekend, dan is verdere mededeling zinloos; zo ligt het vanzelf in het begrip ‘onderwijs’, dat het zich overbodig maakt. In opmerkelijke tegenspraak hiermee wordt hier gezegd, dat de eerste gemeente ‘bleef volharden‘ bij dit onderwijs: dat dit onderwijs zichzelf dus niet overbodig maakt, maar dat het juist bestendigheid verlangt.

Op de grondslag (het getuigenis) van de apostelen en van de profeten is de kerk gebouwd, waarvan Jezus Christus de hoeksteen is (Efeziërs 2 vers 20). Iedere verdere prediking moet zelf apostolische prediking zijn, doordat zij op deze grondslag verder bouwt (2). Zo is de eenheid van ons en de eerste gemeente door het woord van de apostelen tot stand gebracht.

Gods Woord zoekt een gemeente om die aan te nemen. Dat Woord is het essentiële in de gemeente. Dat Woord komt op eigen kracht (dat is: door de kracht van de heilige Geest) de gemeente binnen (niet alleen de oren maar ook de harten, waar het wil groeien en vruchtdragen). Het heeft een eigen beweging naar de gemeente toe. Het is niet zo dat er aan de ene kant een woord, een waarheid is, en aan de andere kant een gemeente, en dat een prediker nu dit woord moet nemen, hanteren en richten op de gemeente, het op de gemeente toepassen. Veeleer gaat het Woord deze weg geheel op eigen kracht; de prediker kan en moet niets doen dan deze eigen beweging van het Woord dienen, er niets aan in de weg stellen. Het Woord gaat uit om mensen aan te nemen; dat wisten de apostelen en dat maakt hun prediking uit. (3)

Het woord van de apostolische prediking is het Woord, dat de zonden van de gehele wereld lichamelijk heeft gedragen; het is de in de Heilige Geest tegenwoordige Christus. Christus in Zijn gemeente (4), dat is het ‘onderwijs’ van de apostelen, de apostolische prediking. Deze leer maakt zichzelf nooit overbodig, maar schept Zich de gemeente, die zich gedurig aan haar houdt, omdat ze door het Woord is aangenomen en daar altijd weer van vergewist wordt.

Bij de zichtbaarheid van het lichaam van Christus in de prediking komt nog de zichtbaarheid in Doop en Avondmaal…

(Wordt vervolgd)

NB. Het geciteerde hierboven bestaat uit een aantal (gekozen) deelcitaten!

(1) We zetten mensen op het verkeerde been, door ze de idee te geven dat ze het Evangelie (het christelijk geloof) kunnen leren kennen door een cursus te volgen, waarbij men dan ook nog gezellig maaltijd(en) houdt met elkaar: dus zonder gelovige aanvaarding van het verkondigde Woord ‘Jezus en Die gekruisigd’ (en opgestaan uit de dood), waarom men zich (dan eerst ook) laat dopen om daarna als gelovige deel te nemen aan het ‘onderwijs van de apostelen’ in de samenkomsten van de gemeente met daar ook de gezamenlijke vieringen van het Avondmaal (Zie hierbij o.a. Handelingen 16 : 13-15 en 29-34 en 40).
Vraag: Moeten we niet zeggen/stellen dat het dankgebed van Paulus in 1 Korintiërs 1 : 4-9 zich uitdrukkelijk keert tegen het gedachtegoed en het soort van bijeenkomsten als die van New Wine?
Vraag: Waarom wilde Paulus in Athene wel een gemeente met dopelingen stichten, maar niet een praatgroep voor belangstellende Atheners (die er wel waren, zie Handelingen 17 vers 32)
– Zie verder ook het geheel van het geciteerde in deze blog en (later ook) het vervolg.
(2) Zie hierbij o.a. 1 Korintiërs 3 : 10-15.
(3) Lees 1 Korintiërs 1 vanaf vers 18 t/m 2 vers 16 waar Paulus dit aan de gemeente onderwijst en zie ook zijn onderwijs in 1 Korintiërs 14 : 23-25.
(4) Naar de belofte(n) van onze Heer: zie Matteüs 18 : 20 en Lukas 11 : 13.

Zie ook: ‘Kom ga met ons en doe als wij…. (II)’ en ‘(Extra)‘

Bron citaat: ‘Navolging’ – Uit hoofdstuk: ‘De zichtbare gemeente’ – Dietrich Bonhoeffer – Ten Have, vijfde druk (2012)

‘Zo zijn jullie dan niet meer vreemdelingen en bijwoners, maar medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus Zelf de hoeksteen is en op Wie het hele gebouw, goed samengevoegd, verrijst tot een heilige tempel in de Heere; op Wie ook jullie mede gebouwd worden tot een woonplaats van God, in de Geest.’ (Uit Efeziërs 2 de verzen 19-22)

Bron afbeelding: Immanuel Woden Valley Lutheran Church