‘De wijzen zijn beschaamd, verschrikt en gevangen; ziet, zij hebben des HEEREN woord verworpen, wat wijsheid zouden zij dan hebben?‘ (Uit Jeremia 8 vers 9)

Geciteerd 1: Echtscheiding is geen taboe meer. Niet in de samenleving, en ook steeds minder in kerken, waar het huwelijk bevestigd of ingezegend wordt met een geloofsgemeenschap als getuige. De ND-podcast Gebroken Gelofte bundelt ervaringen die iedereen in christelijk Nederland van nabij of uit eigen leven kent. Verhalen die om reflectie vragen: hoe gaan we samen met breuken en scherven om?

Geciteerd 2: Met pasgeboren kinderen ga je naar een consultatiebureau. Net zo gewoon zou met het moeten zijn dat (wens-)ouders bij een deskundige op consult kunnen met hun relatiekramp, groeipijn en huilbuien. Dat is in direct belang van de volksgezondheid. Dus wat is er logischer dan relatietherapie (ook preventief) uit het basispakket van de zorgverzekering vergoeden.

Opgemerkt: Als christen weet je dat dit niet meer is dan dweilen met de kraan open in een samenleving waar men niet meer leeft bij het eenvoudige onderwijs van Gods Woord, waar de eerste opdracht is: Heb God lief door je naasten lief te hebben als jezelf – en dat hoeft/heeft een christen niet te doen in/uit eigen kracht. (1)

(1) Lees hierbij 1 Johannes 4 en 5.

Bron citaten: ND Opinie – ‘Nu scheiden geen taboe meer is, zou de samenleving aan preventie moeten gaan werken’ – door Sjirk Kuiper

‘In het klimaat van het absolute’…

Geciteerd: Het totalitarisme belooft een gevoel van eenheid dat opbloeit wanneer de vijand eenmaal is verdreven. Als dat gevoel vervolgens uitblijft, is het zaak om steeds weer nieuwe vijanden te produceren.

Opgemerkt: Dit gaat zelfs op voor in de christelijke gemeenten/kerken, als men daar een ander streven heeft dan de (naasten)liefde (van 1 Korintiërs 13), die wij ontvangen door dat heel gewone gebruik van de door God ingestelde middelen (dat we niet volhouden zonder dagelijks gebed om de leiding van de Heilige Geest daarbij), daar moeten altijd weer vijanden van de gezamenlijk na te streven doelen worden aangewezen* omdat het zo’n krachtig middel is om het groepsgevoel te versterken, tenminste, wanneer je dat moet kweken en aanwakkeren zonder daarbij te kunnen rekenen op de bijstand van de Heilige Geest.

* Zie hierbij het artikel van Wim Berkelaar (2), die daarin schrijft: Het is met dominee Veenhof merkwaardig gesteld. Hij werd in 2015 met een vuistdik, ruim 600 pagina’s tellend proefschrift bedacht. Ab van Langevelde schreef met In het klimaat van het absolute. C. Veenhof (1902-1983) Leven en werk een boeiende biografie over een man van wie je denkt: dit was geen sterk karakter, veeleer een in wezen zachtmoedig, meegaand karakter dat zichzelf overschreeuwde. Als Veenhof in een andere kerk (bijvoorbeeld de Nederlandse hervormde kerk) groot was geworden zou er nooit een boek, laat staan een proefschrift aan hem zijn gewijd. Integendeel, geen haan had dan naar Veenhof gekraaid. Hij zou hooguit, na pakweg veertig jaar preken en pastoraal werk, door een plaatselijke kerkbode zijn uitgeluid als brave dorpsdominee.

(2) Na vele jaren bij het Historisch Documentatiecentrum voor de geschiedenis van het Nederlands Protestantisme (1800-heden) van de Vrije Universiteit te Amsterdam te hebben gewerkt, is historicus drs. Wim Berkelaar (*1960) per 1 februari 2025 met vervroegd pensioen gegaan.

Link naar het artikel van Wim Berkelaar

Bron citaat: De Groene Amsterdammer.

Bron afbeelding: Versaday