‘In overeenstemming met de Heilige Geest hebben we namelijk besloten jullie geen andere verplichtingen op te leggen dan wat strikt noodzakelijk is: onthoud je van offervlees dat bij de afgodendienst is gebruikt, van bloed, van vlees waar nog bloed in zit, en van ontucht. Het ga jullie goed.‘ (Uit Handelingen 15 de verzen 28-29)

Geciteerd 1: Het levensgevoel van ik-ben-ik concurreert met de Schepper van hemel en aarde. Ja, ook in de kerk waart dit spook rond. Men is trouw aan de kerk zolang het goed voelt. Dit gaat volgens mij aan geen enkele kerkelijke stroming voorbij. (…) En krijgt dit spook niet ook binnen de Nederlandse Gereformeerde Kerken (NGK) beslissend gezag, wanneer de synode totaal verschillende Schriftvisies rond homoseksualiteit legitimeert op grond van de goede intenties van de aanhangers ervan (besluit 2, grond 2)?

Opgemerkt 1: Ligt het niet vele malen eenvoudiger voor de gedoopte leden van de gemeente van Jezus Christus dan dat deze predikant het hier aan ons voorstelt? Dat is namelijk niet afhankelijk van hoe een synode de legitimatie ervan geformuleerd heeft? We zullen zeker de vraag stellen ‘waar ligt het fundament van de leden van Christus’ gemeente’ (zie Geciteerd 3) en wanneer en op grond waarvan mogen we anderen dat fundament (Fundament!) ontzeggen?

Geciteerd 2: In de kerk gaat het niet over ”ikken” maar over onze nieuwe, door God geschonken identiteit: „Ik zelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij” (Galaten 2:20). De Heilige Schrift leert ons dat niet de zondige mens, maar Jezus Christus én zijn Woord fundament en norm zijn. Wie voor die Naam buigt, moet belijden: mijn denken is corrupt, mijn Ik is gevaarlijk groot. Maar dankzij Gods liefde kan ik een nieuw leven opbouwen dat veilig is voor altijd. Bij Hem mag ik worden wie ik in Christus ben, een nieuwe schepping. Voor Zijn troon is barmhartigheid in al mijn strijd, zodat ik kan doen waartoe ik geroepen ben: mezelf offeren in Zijn dienst. Het tegengif voor een cultuur die het eigen ik tot norm verheft, is de zalige zelfvergetelheid waar de Amerikaanse predikant Tim Keller over sprak: De wereld heeft een kerk nodig waarin mensen niet hun eigen gevoelens centraal stellen, maar een gave worden voor de wereld als beelddragers van IK BEN DIE IK BEN.

Opgemerkt 2: We helpen elkaar niet wanneer we (bovenstaande) ‘hooggestemde’ idealen formuleren en dan onze gedoopte en gelovige homofiele medeleden (van Christus Lichaam) laten horen/weten: wij (hetero’s) zijn gelukkig bezig te worden wie we zijn in Christus, maar bij jullie ligt dat allemaal stil en wordt het nooit wat, tenzij je je bekeert en het homofiele samenleven opheeft.

Geciteerd 3: Sinds wanneer is het zo dat goede intenties automatisch leiden tot goede opvattingen? Is er nog iets van een overstijgende waarheid als je dit pad inslaat? Waar ligt dan nog ons fundament? Moeten we ons vast voorbereiden op mensen die oprecht geloven meer ”liefde” te hebben dan voor één persoon? Elders in de wereldkerk speelt de discussie over polyamorie al.

Opgemerkt 3: Hoe timmeren wij (via een synode) alles zo dicht dat mensen (w.o. zelfs hetero’s) de weg van de polyamorie niet zullen gaan bewandelen? Moeten synodebesluiten de leden van Christus’ gemeenten daarbij helpen of vertrouwen we de gemeenten toe aan de doorgaande verkondiging van Gods Woord en de bediening van Doop en Avondmaal en het werk dat de Heilige Geest daarmee in hun levens wil doen?
En zullen we niet ook nuchter noemen dat God in de OT-bedeling een koning de ruimte liet om meerdere vrouwen te hebben? Blijkbaar voorzag God toen al wel dat wanneer een koning – zelfs eentje van het volk Israël – eenmaal de macht zou hebben, dat die zich niet met (maar) één vrouw tevreden zou stellen. Blijkbaar stond of viel het zich kind van God mogen weten toen niet met al of niet meer dan één vrouw hebben. We horen echter wat onze Heer gezegd heeft over het huwelijk en we lezen/horen ook wat Paulus schrijft over wat voor opzieners moet gelden en laten we de leden van een gemeente dát maar blijven voorhouden in de verkondiging en in het pastoraat. Dan zadelen we synodes niet op met onmogelijke opgaven. Dan blijft de verantwoordelijkheid ook bij wie ze behoort.

Bron citaat: RD Opinie – ‘Kerk, buig niet voor afgod ”Ik”’ – door Chris van Zwol (Predikant in de NGK)

‘Judas en Silas, die zelf ook profeten waren, hielden een lange toespraak waarin ze de gelovigen bemoedigden en sterkten. Ze brachten enige tijd in Antiochië door en werden toen met een vredeswens door de gelovigen teruggezonden naar degenen die hen hadden afgevaardigd. Paulus en Barnabas bleven in Antiochië waar ze met nog vele anderen de boodschap van de Heer onderwezen en verkondigden.’ (Uit Handelingen 15 de verzen 32-35)

Bron afbeelding: SlidePlayer