‘Geliefde broeders en zusters, als God ons zo heeft liefgehad,
moeten ook wij elkaar liefhebben.’
(Uit 1 Johannes 4 vers 11)

Geciteerd: Verinnerlijkt de levensovertuiging die in het ouderlijk huis leidend was? Deelt de jongere de waarden en normen die de ouders dagelijks lieten zien? En vooral: is er het verlangen geboren om als gedoopte christen te gaan in het spoor van Gods geboden?
Geciteerd 2: Hoe brengen we in onze cultuur de jongeren van de gemeente bij Christus? Hoe communiceren we naar hen dat deze vraag de hoogste urgentie heeft?
Geciteerd 3: In Markus 10 vinden we een van de passages uit de Bijbel waarin we lezen dat de Heiland boos wordt, namelijk als de discipelen suggereren dat Hij voor kinderen geen tijd heeft. ‘Zeer kwalijk’ neemt Hij hun dat. Aandacht voor onze jongeren wordt daarom gedragen door het verlangen van Hem. Ouders en ambtsdragers, jeugdwerkers en leerkrachten, allen zijn we vertegenwoordigers van God.

Opgemerkt 1: Zullen we (daarom) toch vooral ook de rol van ouders en andere opvoeders als voorbeeld voor de jeugd en als ‘bij-Christus-brengers’ relativeren. Doet Paulus als apostel dat zelf ook niet direct al in het onderwijs van de eerste vier hoofdstukken van zijn eerste brief aan de gemeente van Korinthe! Niet wat wij mensen (kunnen) doen, maar wat de Heilige Geest kan en wil doen, daar moeten wij allen het altijd weer van hebben. En dan hebben de ouders het trouwe gebruik van de middelen niet minder hard nodig dan de kinderen en het lukt hen eerder nog minder dan de kinderen om een voorbeeldig christen te zijn. Wat kan dat besef ons tot zegen strekken in ons persoonlijk leven en in de huwelijken en gezinnen en op school en in het samenleven als leden van het Lichaam van Christus, de gemeente waar wij lid van zijn en ook in de maatschappij zal ons dat helpen om een bescheiden toon aan te slaan. Wat hebben wij als christenen dat we niet ontvangen moeten en ontvangen hebben…

Opgemerkt 2: Wanneer we onze kinderen het grote gebod willen voorleven, dan wordt het voorhouden en het kunnen opzeggen van de tien geboden door ons niet meer zo belangrijk gemaakt. Wat dan wel belangrijk wordt dat is het eerbiedig gebed om de liefde en de wijsheid van onze Heer, zoals we die allen ontvangen mogen door het krachtige werk van de Heilige Geest in onze harten. En Die is en wordt aan onze kinderen niet in mindere mate geschonken dan aan ouderen. Zo wil onze drie-enige God ons elke dag weer bijstaan en Hij wil dat doen door het eenvoudige en trouwe gebruik van de door Hem ons geschonken middelen. Wanneer we dat in geloof aanvaarden en (dus) voor waar houden, dan zal er toch een grote ontspanning (en verlossing van kramp t.a.v. het kerkelijk leven) plaatsvinden in ons hart en in de manier waarop wij samenleven met de mensenkinderen die ons gegeven zijn en worden op onze levensweg. Vertrouw er maar op dat de Heilige Geest machtig genoeg is om met Zijn werk in en door ons te doen wat Hij wil bereiken. Zijn doelstellingen en Zijn weg met ons die gaan ons verstand te boven en dat is maar goed ook, dan hoeven we ze niet na te rekenen. Wel dienen we onze eigen doelstellingen en de weg die wij gaan altijd weer te laten beschijnen door het licht van het Evangelie en dat doen we niet in ons eentje (dat ook) maar vooral ook samen met anderen.

Bron citaat: De Waarheidsvriend – ‘Rapport Jeugdtrends 2024 nodigt jongeren uit tot een vruchtbaar leven’ – BLOG van P.J. Vergunst

‘Het is echter een blijk van Gods genade wanneer jullie verdragen wat jullie moeten lijden voor jullie goede daden. Dat is jullie roeping; ook Christus heeft geleden, omwille van jullie, en heeft ons allen daarmee een voorbeeld gegeven. Treed dus in de voetsporen van Hem Die geen enkele zonde beging en nooit bedrieglijke taal sprak. Hij werd gehoond en hoonde zelf niet, Hij leed en dreigde niet, Hij liet het oordeel over aan Hem die rechtvaardig oordeelt.‘ (Uit 1 Petrus 2 uit de verzen 18-25)

Bron afbeelding: DailyVerses-net